บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 12 หน้า 4
“เปล่าเจ้า...ข้าเจ้าจะมีสิทธิ์ทำอย่างนั้นได้อย่างกัน”
“ตั้งแต่พี่กลับมา เจ้าคุยกับพี่แทบจะนับคำได้ พี่ทำอะไรให้เจ้าขุ่นเคืองใจรึเปล่า บอกพี่มาตามตรงเถอะแม้นเมือง”
“เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าเจ้าเองต่างหากที่อาจจะทำหน้าที่บกพร่องข้าเจ้าต้องขอโทษด้วย”
แม้นเมืองขยับลุกออกไป ศุขวงศ์ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนเช้า ตำหนักปัทมสุดา ท้องพระโรง มิ่งหล้า ฟองจันทร์ ตามกันเข้ามาในห้องท้องพระโรง ทุกคนเหมือนอยู่พร้อมหน้ากันหมดแล้ว
“มิพญากริ้วเจ้าแน่ขืนมาสายอย่างนี้อีก...วันนี้ถือว่าโชคดีเป็นของเจ้าเพราะยังไม่ได้เสด็จลง”
มะยอขิ่นมองอย่างตำหนิ
“ถ้าจะตำหนิก็ตำหนิข้าที่ชักช้าจนมาสาย” ฟองจันทร์รับผิด
“เลี้ยงเสียข้าวสุก” มะยอขิ่น สายตาเคลื่อนไปที่มิ่งหล้า “งานของเจ้าคือรับใช้มิพญาสมควรแล้วรึที่ยังจะต้องมีบ่าวไพร่คอยตมรับใช้เจ้าอีกต่อนึง หากนังไพร่คนนี้เป็นต้นเหตุให้ เจ้ามาสายอีก เจ้าก็ควรส่งตัวมันกลับไปเชียงเงินเสีย”
มะยอขิ่นมองอย่างดูแคลนก่อนเดินเลี่ยงออกไปทางอื่น มิ่งหล้าเลือดขึ้นหน้า แต่ฟองจันทร์แตะแขนไว้เหมือนเตือนสติ ฟองจันทร์พามิ่งหล้าเข้ามานั่งลงมุมหนึ่ง บริวารปัทมสุดาจับกลุ่มทำงานอยู่ใกล้ๆ
“ฟองจันทร์...ถามพวกมันซิว่าทำไมนายพวกมันยังไม่เสด็จลง”
“เจ้า...” ฟองจันทร์ขยับไปที่กลุ่มบริวาร “ทำไมป่านนี้มิพญายังไม่เสด็จลง”
“ประชวร...” มิ่งหล้าหูผึ่ง “หมอหลวงกำลังตรวจพระอาการอยู่”
“ประชวรด้วยโรคอะไร เจ้ารู้ไหม”
“ไม่ใช่โรคแต่เป็นเรื่องน่ายินดี...มิพญาอาจทรงพระครรภ์” ฟองจันทร์หันกลับมาทางมิ่งหล้า มิ่งหล้าได้ยินเต็มหู โลกเบื้องหน้าเหมือนวูบดำไปชั่วขณะ
ท้องพระโรงออกว่าราชการ กษัตริย์ พร้อมเสนาบดีเต็มคณะ และกรมวัง
“สัมปทานเดินเรือในแม่น้ำอิมราเราได้ยกให้แก่อังกฤษไปแล้วนี่”
“พุทธเจ้าข้า...ตั้งแต่ปีที่แล้ว...แต่ผรั่งเศสเพิ่งส่งจดหมายมาขอเปิดสัมปทานด้วยเช่นกัน”
“เราให้สัมปทานแก่อังกฤษไปกี่ปีเราจำไม่ได้”
“สามสิบปีพุทธเจ้าข้า นี่ก็เพิ่งล่วงมาได้เพียงสามปีเท่านั้น”
“ถ้าเช่นนั้นเราคงต้องตอบปฎิเสธฝรั่งเศสไป...ใช่รึไม่”
“พระอาญามิพ้นเกล้า...ข้าพุทธเจ้าเห็นว่า เราควรพิจารณาดูข้อเสนอของฝรั่งเศสให้ดีก่อนเถิดเพราะค่าตอบแทนที่ฝรั่งเศสเสนอมาน่าสนใจมากที่เดียวพุทธเจ้าข้า”