บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 11 หน้า 3
“เพคะ”
ปัทมสุดาใช้ช้อนเงินตักกับข้าวชิ้นเล็กใส่ปากชิม “ข้ามีเรื่องอยากจะรู้...”
มิ่งหล้าตั้งรับไม่รู้ปัทมสุดาจะมาไม้ไหน
“หอยอบเนยจานนี้รสชาติไม่เหมือนเดิม...เหนือหัวไม่โปรดเป็นแน่”
“พ่อครัวมันว่ามันทดลองใช้หอยจากอินเดียเพคะ”
ปัทมสุดาคายอาหารในปากทิ้ง มิ่นคว้ากระโถนมารับอย่างรู้งาน รู้ใจ
“เมืองเชียงเงินของเจ้าอยู่ส่วนไหนของโลกนี้เจ้านางมิ่งหล้า”
“อยู่ตอนเหนือสุดเมืองมัณฑ์ถัดจากเมืองฉานขึ้นไปเพคะ”
“นอกจากช้างม้าวัวควายแล้วเมืองนี้มันมีอะไรดีบ้างนังมิ่น เอ็งพอรู้ไหม”
“บ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างนั้นมิ่นไม่รู้หรอกเพคะมิพญา ตั้งแต่เกิดมามิ่นก็เพิ่งเคยได้ยินชื่อเมืองนี้ตอนนี้แหละเพคะ เชียงอะไรนะเพคะ...เชียงเย็น” บ่าวไพร่หัวเราะอย่างดูตลก
“เชียงเงิน...นังคนนี้...ท่าทางจะหูไม่ดีเสียแล้ว”
“ก็มิพญาชอบตบบ้องหูมิ่นนี่เพคะ” บ่าวไพร่ยิ่งหัวเราะครืน มิ่งหล้าหน้าชากับการถูกดูหมิ่น
“เอ้า...ตอบข้าเสียทีสิเจ้ามิ่งหล้าบ้านเมืองของเจ้าหาสิ่งดีงามอะไรได้บ้าง”
“เชียงเงินของหม่อมฉัน...”
“แต่ข้าว่าข้าเดาไม่ผิดหรอกดูจากการแต่งเนื้อแต่งตัวของเจ้า ก็คงจะยากจนข้นแค้นหนักไม่อย่างนั้นบิดาของเจ้าก็คงไม่ลงทุนส่งเจ้ามาเป็นของขวัญปะปนมากับต้นไม้เงินต้นไม้ทองต้นกระจ้อยร่อยหรอก..จริงรึไม่” มิ่นนำหัวเราะ บริวารหัวเราะคิกเพื่อเอาใจปัทมสุดา มิ่งหล้าแอบจิกเล็บลงเนื้อตัวเองแน่น ฟองจันทร์เห็นใจมิ่งหล้า
“เอาหอยผัดเนยจานนี้กลับไปหาพ่อครัวของข้า บอกมันให้ทำมาใหม่...อ้อ...พูดจากับมันให้รู้เรื่องนะ มันใช้ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาคนป่าคนดอยอย่างเจ้านังมิ่น” ปัทมสุดาพยักหน้าส่งซิก
“เพคะ” มิ่นขยับเข้ามาหยิบจานข้าวจานนั้นออกมาจากสำรับ แล้วขยับเข้ามายื่นให้มิ่งหล้า มิ่งหล้ายื่นมือออกมาจะรับจานกับข้าวนั้น มิ่นปล่อยจานหลุดมืออย่างจงใจ ไม่ให้มิ่งหล้ารับทันกับข้าวจานนั้นเกลื่อนเลอะเทอะลงบนตักมิ่งหล้า “วี๊ด...ว๊าย...” ทอมแต๋วแตก บ่าวไพร่หัวเราะมิ่นที่ดัดจริตเป็นหญิง
ปัทมสุดาหัวเราะ “ซุ่มซ่ามจริงนังมิ่นกี่ปีกี่ชาติเอ็งก็ดักดานเป็นขี้ข้าเขาไปอย่างนี้แหละนังมิ่นเอ๊ย”