บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 11 หน้า 4
ภายใน...ระหว่างทางไปห้องเครื่อง ฟองจันทร์ก้าวเดินตามมิ่งหล้าไปตามทาง ฟองจันทร์ประคองจานกับข้าวที่มีปัญหาจานนั้น
“ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครดูหมิ่นข้าให้ต่ำต้อยเท่าครั้งนี้”
“เจ้ามิ่งหล้า...เราอยู่ในฐานะต้องจำยอม เจ้าต้องอดทนให้ได้นะเจ้า”
“ความอดทนของข้ามันก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะฟองจันทร์ อย่าให้ถึงทีของข้าบ้างก็แล้วกันปัทมสุดา...นังคนถ่อย” มิ่งหล้าคุมแค้น
ห้องเสวย กษัตริย์ล้างมือในสลุงคำเช็ดมือแล้วเริ่มหยิบข้าวใส่ปาก ปัทมสุดาตักข้าวใส่จานข้าวให้กษัตริย์ มะยอขิ่นอัญเชิญกับข้าวที่สั่งเพิ่มนำเข้ามาก่อน มิ่งหล้าอัญเชิญกับข้าวเจ้าปัญหาตามเข้ามา
“มาแล้วเพคะ มิพญา”
กษัตริย์เงยหน้าขึ้นมอง มิ่งหล้าเห็นกษัตริย์ ขยับจะเข้ามาวางจานกับข้าวใส่สำรับ ปัทมสุดาจับตามอง
มะยอขิ่นวางกับข้าวในมือแล้วหันมารับกับข้าวจากมิ่งหล้า มิ่งหล้าจำใจถอยกลับไป
“เจ้ามิ่งหล้ามาช่วยงานน้องแต่เช้าเชียวรึซูซู”
“เพคะ เจ้ามิ่งหล้ากิริยามารยาทงดงามสอนง่าย แค่ชั่วข้ามคืนที่เคยเดินกระโดกกระเดกแบบคนป่าคนดอยตอนนี้ไม่ใช่แล้วนะเพคะ สง่างามสมเป็นนางในราชสำนักเมืองมัณฑ์”
“ความดีความชอบนี้คงต้องยกให้ซูซูกระมัง”
“น้องน้อมรับเพคะหม่องหม่อง เสียอย่างเดียวน้องจนปัญญา ไม่รู้ว่าจะมอบหมายงานอะไรให้เจ้ามิ่งหล้าเพราะน้องไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้ามิ่งหล้าถนัดสันทัดงานอะไร”
มิ่งหล้าก้มหน้าทนฟัง มิ่นขยับเข้ามากระซิบบางสิ่งบางอย่างข้างหูปัทมสุดา กระซิบแล้วปรายตามาทางมิ่งหล้า “เอ็งเอาอะไรมาพูด...นังมิ่น”
“ควรมิควรสุดแท้แต่พระกรุณาเพคะ” มิ่นทำกลัว รีบถอยห่าง หมอบกราบ
“เจ้ามิ่งหล้าเขาเป็นถึงราชธิดาเชียงเงินนะเอ็ง” มิ่งหล้าเงยหน้าขึ้นมองเพราะถูกพาดพิง
“มีอะไรกันซูซู”
“นังมิ่นมันว่างานฟ้อนเป็นงานถนัดเจ้ามิ่งหล้าคืนพรุ่งนี้ เจ้ามิ่งหล้าเลยอยากฟ้อนอย่างเชียงเงินบ้านเกิดให้หม่องหม่องได้ทอดเนตรเพคะ” มิ่งหล้ากัดฟันแน่น ปัทมสุดาเล่นแรงเกินไปแล้ว ปัทมสุดายิ้มเย้ย
“อย่างนั้นก็ดีสิ...เรายังไม่เคยเห็นฟ้อนเชียงเงินเลยสักครั้งถ้าคืนพรุ่งนี้ เจ้าจะฟ้อนให้เราดูจริงๆ ก็จะนับว่าเป็นบุญตา” ปัทมสุดามองอย่างท้าทายยังไงมิ่งหล้าก็ต้องเสียหน้าเสียศักดิ์ศรีแน่