บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 22 หน้า 5
“ทางตันของผมมีแต่ความตาย ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
อัญชันสะอื้น “กัลป์ แต่ทุกอย่างมันจบแล้ว คุณทำเพื่อเมืองพลมาพอแล้ว คุณไม่ควรต้องเสี่ยงตายแบบนี้”
กัลป์ปวดร้าว ก่อนจะชี้ไปทางหนึ่ง
“ภูผาเพลิง ศพของพ่อแม่ผมฝังอยู่ที่นั่น ศพของอาจารย์อัคนีก็ถูกฝังอยู่ที่หน้าถํ้ามหากาฬ ผมหนีไม่ได้หรอก คุณพาพวกเราทุกคนหนีไปเถอะ อัญชัน...คำพูดเดียวที่ผมอยากจะฝากกับคุณก็คือ ถ้าผมตาย...ศพของผมจะต้องฝังอยู่บนแผ่นดินนี้ ผมต้องการทวงความยุติธรรมให้คนที่ผมรัก”
เสียงกัลป์ดุดันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนกับอัญชัน จนอีกฝ่ายรู้สึกเจ็บปวดและบีบคั้นในใจที่สุด
ท่ามกลางแสงตะเกียงเห็นนํ้าตาอัญชันเอ่อล้นนองหน้า
“คุณต้องการแบบนี้ใช่ไหม ถ้าคุณไม่ไป ฉันก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น”
กัลป์อึ้ง อัญชันหันหลังเดินจากไป ในความมืดกัลป์นึกลังเลเหมือนจะเรียกรั้งอัญชันเอาไว้ แต่ไม่ได้ทำ นั่นคือความผิดพลาดอย่างมหันต์
กลางคืน ที่พักป่าละเมาะริมลำธารชานเมืองพล ดวงใจนอนหลับ องอาจลูบเสยผมให้น้องอย่างทะนุถนอม ก่อนจะปลีกตัวไปเก็บสัมภาระ ขณะนั้นเพลิงกำลังยืนกอดอกเฝ้ามองอยู่
“พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งนายกับน้องสาว ออกเดินทางแต่เช้ามืดจะได้ไม่มีใครเห็น”
“แล้วไอ้แสนมันไม่บ่นถึงนายหรือไง”
“ฉันโกหกไปแล้วว่าจะมาหาข่าวพวกนาย มันยังบอกด้วยว่า ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่จะตบรางวัลให้ฉัน”
“ก็เอาสิ แบ่งฉันด้วยนะ”
“ฮึ คนอย่างนายเพลิง ต่อให้ระยำแค่ไหนก็ไม่ขายเพื่อนหรอกน่า” เพลิงถอนใจ เหม่อมองไป “เฮ้อ คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าภาระกิจของเราสองคนจะจบลงแค่นี้”
“ถ้าเลือกได้ ฉันคงสู้ต่อ” องอาจมองดวงใจ “แต่เรื่องนี้มันห้ามไม่ได้จริงๆ”
เพลิงท้อ “ไม่มีพวกเรา ทุกอย่างก็คงกลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง เมืองทั้งเมืองต้องกลายเป็นของไอ้แสน”
องอาจเจ็บปวดลึกๆในใจ
จุดชมวิวสวยๆละแวกป่าละเมาะ องอาจหลังจากคุยกับเพลิงแล้วก็ออกมาเดินทำใจนอกที่พัก ก่อนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เมื่อมองไปก็เห็นกระรอกยืนพิงต้นไม้ร้องไห้อยู่ องอาจเอื้อมมือไปแตะบ่ากระรอกอย่างนุ่มนวล พอกระรอกหันมาเห็นเป็นองอาจก็ก้มหน้าสะอื้นอีกอึดใจหนึ่งก่อนจะเช็ดนํ้าตา
“จริงๆแล้วนายจะเป็นใครฉันไม่สนใจ แต่นายรับปากกับฉันได้มั้ย ว่านายจะกลับมาหาฉัน เราจะได้พบกันอีกใช่มั้ยองอาจ อีกไม่นานนายจะต้องกลับมา มันเป็นอย่างนั้นใช่มั้ย”