บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 11 หน้า 2
รองเพชรสั่ง “ยิงสกัดมัน”
หมวดนิตย์ตกใจ แต่ห้ามไม่ทันเห็นพวกตำรวจกระหนํ่าใส่เพลิงกับเซ่งจนต้องล่าถอยกลับเข้าโรงพักอีกครั้ง
หน้าร้านพ่อปาน พ่อปานกำลังจัดร้านด้วยความหงุดหงิด แม่แจ้ ตะเภา จงอางต่างก็หยุดด้วยเสียงปืน
“โอ้ย อะไรกันนักหนาวะ ยังไม่ทันตรุษจีนเลย มาจุดปะทัดกันซะแล้ว” แม่แจ้โวย
“ตรุษจีนที่ไหนล่ะ นั่นเสียงปืน ไม่ใช่ปะทัด” พ่อปานแซว
“อ๋อ แสดงว่ามีคนยิงปืนแก้บน”
จงอาจตอบ “หื๊อ ไม่ใช่แม่ ยิงกันสนั่นลั่นบางขนาดนี้ ต้องมีเรื่องแน่ๆ”
ตะเภาถามพ่อปานต่อ “เสียงมาจากทางนั้น.... มันโรงพักไม่ใช่เหรอพ่อ”
“เอาแล้วไง ประชาชนมีเรื่องต้องแจ้งตำรวจ แล้วตำรวจมีเรื่อง...จะแจ้งใครดีวะ”
ตะเภานึกขึ้นได้ พูดกับตัวเอง “พี่กัลป์”
บ้านตะโพน องอาจอาบนํ้าเสร็จได้ยินเสียง ว. แว่วมา “วอ.1 โรงพักเมืองพล โดนโจมตี ขอความช่วยเหลือด่วน วอ.1 โรงพักเมืองพล โดนโจมตี ขอความช่วยเหลือด่วน”
องอาจโผไปบอกกัลป์ “กัลป์ ไอ้กัลป์”
หน้าบ้านตะโพน กัลป์กับองอาจอยู่ในรถทั้งคู่หน้าตาตื่น ตะโพนตบรถรีบวิ่งตาม
“เฮ้ย ไปกันแค่สองคน มันจะไหวเหรอวะไอ้กัลป์ ไม่รอไอ้เพลิงมันหน่อยเหรอ”
“ไม่ทันแล้วลุง”
“บางทีเพลิงอาจจะไปที่โรงพักแล้วก็ได้” องอาจเร่งเครื่องรีบออกรถไป
บนโรงพักเมืองพล เซ่งเดินไปหยิบปืนยาวที่เพลิงวางทิ้งไว้
“มึงเอารถมารึเปล่าไอ้อินทรีย์”
“จอดอยู่ใกล้ๆนี่เอง”
เซ่งตัดบท “ช่วยกันยิงเปิดทาง แล้วหนีไปด้วยกัน” เพลิงหน้าเสียอึ้ง เมื่อเห็นเซ่งส่งปืนลูกซองยาวปลดเซฟให้
หน้าโรงพักเมืองพล ตำรวจที่โดนเพลิงตีสลบฟื้น หันไปลากเพื่อนลงมาทางรองเพชร จ่ากานพลูไปดูหมู่กร๊วกที่ตกระเบียง รองเพชรถือปืนเล็งรอสังหารคนร้าย เช่นเดียวกับตำรวจคนอื่น จ่ากานพลูและเพื่อนตำรวจช่วยกัน
ประคองหมู่กร๊วกที่ถูกยิงขากระเผลกมาเข้าที่กำบัง ขณะที่หมวดนิตย์รู้สึกตึงเครียดกับสถานการณ์ แต่ก็ไม่ได้