บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 23 หน้า 2
กัลป์พยักหน้ารับรู้ แล้วมองไปข้างหน้าอย่างครุ่นคิดเป็นกังวล เพราะเกรงว่าแสนจะฆ่าคนไปมากกว่า
ทางเดินกลับมายังแคมป์ป่าละเมาะชานเมืองพล กระรอกกับองอาจเดินกลับที่พักด้วยกัน โดยมีกัลป์ ตะเภา ตะโพน เดินนำหน้ามา กระรอกได้แต่ยิ้มดีใจ องอาจเห็นแล้วเลยคว้ามือมาจูงเล่นดื้อๆ
“ฉันดีใจนะที่ได้เห็นหน้านายอีกครั้ง”
“แต่หน้าของลูกพี่นี่อยู่ในใจของผมตลอดเวลา ทั้งยามกิน ยามนอน ยามหลับ ยามตื่น”
“แหม มันจะเกินไปหรือเปล่า”
“ไม่เกิน เห็นหน้าลูกพี่ทุกเวลาทุกวินาที หกสิบวินาทีเป็นหนึ่งนาที หกสิบนาทีเป็นหนึ่งชั่วโมง ยี่สิบสี่ชั่วโมงเป็นหนึ่งวัน เห็นมั้ยคิดถึงตลอดเวลาจริงๆ” กระรอกได้ยินก็ยิ้มเขินองอาจ “ผมดีใจนะที่เห็นลูกพี่ยิ้ม”
“แล้วนี่ดวงใจไม่มาด้วยเหรอ”
“มาครับ ตอนแรกผมกะจะฝากไว้ที่บ้านญาติ แต่ดวงใจไม่ยอมจะขอตามมาให้ได้”
“อ้าว แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ”
ร้านกาแฟพ่อปาน พ่อปาน กับแม่แจ้กำลังยืนหน้าเซ็ง ขณะที่จงอางถือจานมาเปิดโหลขนมจันอับทุกโหลแล้วหยิบขนมใส่จานไปทุกอย่างจนพูนล้น “ขอนะพ่อ อันนี้ก็ขอนะ อันนี้ด้วยนะแม่ ขอนะ”
แม่แจ้นิ่งๆ “ขอซะขนาดนี้ ยกไปทั้งโหลก็ได้นะลูก”
“แหมแม่ใจดี”
“กูประชด!”
“อุ๊ย แม่ดุ” จงอางยกจานหนีไปหาดวงใจที่นั่งกินนมเย็นรอที่โต๊ะ
“มาแล้วครับพี่คนสวย ขนมหวานไว้กินแกล้มเครื่องดื่ม พี่สาวชอบแบบไหนหยิบกินได้เลยนะครับ ถ้ายังไม่จุใจบอกจงอางได้เลย เดี๋ยวจงอางไปหยิบมาให้อีก”
“ดวงใจไม่มีตังค์นะ”
โอ้ยไม่คิดตังค์ครับพี่ กินฟรีครับ จงอางใจดี จงอางเลี้ยงกินได้ไม่อั้น”
“กูอยากจะอ้วก”
จงอางเซ็ง “พ่อ”
“ก็กูไม่อยากอั้นเหมือนกัน มีอะไรป่ะ”
จงอางหันมาหาดวงใจ “อย่าไปสนทางโน้นเลยครับ ตายายสองคนแกอายุมากแล้ว แกก็บ่นไปเรื่อย พูดอะไรมาอย่าไปฟังนะครับ อุดหูไว้” ดวงใจพยักหน้ายิ้มๆแล้วหยิบขนมขึ้นมา