บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 10 หน้า 3
“ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอพี่ ตอนที่องอาจบอกว่าพี่อยู่กับลุงตะโพน ฉันนึกว่าเค้าล้อเล่นเสียอีก”
องอาจบิดๆหลัง จั๊กจี้ “เอ่อ..กระรอก คือองอาจ..”
“องอาจเค้าเป็นคนดีจ้ะพี่ ถึงจะบ้าบอไปนิด ทะลึ่งไปหน่อย แต่เค้าก็ไม่เคยเอาเปรียบฉันเลย”
เอ่ยถึงตอนนี้กระรอกก็มองหลังองอาจแล้วรู้สึกแปลกๆ “พี่กัลป์ รอยสักของพี่หายไปไหน”
องอาจหันมา “นั่นสิ ของแท้ต้องมีรอยสักเนอะ” กระรอกเงยหน้าเจอองอาจกำลังยิ้มแฉ่ง “ตุ๊กแก!”
กระรอก เขิน-โกรธ “ไอ้บ้า” กระรอกตบหัวองอาจ “นี่แน่ะ”
“โอ้ย ตบหัวเค้าทำไมลูกพี่”
“ไหนบอกว่าพี่กัลป์อยู่ที่นี่ แล้วทำไมถึงเป็นนาย”
“อ้าว ก็อยู่ด้วยกันไง”
กระรอกตะโกน “แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกว่าไม่ใช่พี่กัลป์!”
“ก็ว่าจะบอก แต่ลูกพี่เล่นพูดไม่หยุด เลยไม่อยากจะขัดคอห่าน” องอาจ ทำท่าพูดไม่ชัด “พูดอะไรไม่ออกเลย”
กระรอกเงื้อมือ “ทะลึ่ง”
“แหม เพิ่งชมอยู่แหมบๆว่าผมเป็นคนดี”
กระรอกเขิน ลดมือลง “แล้วตอนนี้พี่กัลป์อยู่ที่ไหน”
องอาจไม่ทันตอบ แต่เหลือบเห็นอะไรบางอย่างก็ชี้ให้กระรอกหันไปดู กัลป์เพิ่งกลับมาพร้อมตะโพน
“กระรอกมาได้ยังไงเนี่ย”
ในโรงขังเพลิง เพลิงกำลังใช้ใบเลื่อยเฉือนแม่กุญแจที่คล้องโซ่ล่ามข้อเท้าอยู่ยิกๆ ขาอีกข้างเลื่อยขาดไปแล้ว เลื่อยไป ตาก็คอยมองไปที่ประตู สลับกับคอยเอาน้ำดื่มมาหยดหล่อเย็นให้ใบเลื่อยไม่พังเร็วเกินไป สักพักแม่กุญแจก็หลุดออก เพลิงปาดเหงื่อ “เสร็จไอ้เพลิงจนได้” เพลิงมองไปที่ประตู “ลาก่อน ไอ้พวกโง่”
เพลิงปีนหน้าต่างแล้วหย่อนตัวลงไปข้างล่าง
ด้านหน้าโรงพักเมืองพล รองเพชรเก็บข้าวของใส่กล่อง ถือกล่องเดินออกมาที่หน้าโรงพัก ท่ามกลางตำรวจที่มายืนแถวคอยส่ง “ท่านรองจะไปเมืองหลวงจริงๆ เหรอครับ”
“ ก็จริงน่ะสิ…มันเป็นคาสั่ง”
“ แต่ท่านรองเพิ่งย้ายมาไม่กี่เดือน”
“ ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปตลอดชีวิต แค่รายงานตัวเสร็จแล้วก็จะกลับมา เบื้องบนรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่”รองเพชรเดินมาถึงที่หน้าโรงพัก หันหน้ากลับไปมองโรงพักอีกครั้งอย่างอาลัย รองเพชรพยักหน้า เดินไปขึ้นรถ