บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 12
คมแฝก ตอนที่ 12
บทประพันธ์ เสนีย์ บุษปะเกศ
บทโทรทัศน์ คฑาหัสต์ บุษปะเกศ และ นันท์ปภัสร บุษปะเกศ
บริเวณบ้านตะโพน พระอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า กัลป์ซึ่งมือข้างหนึ่งพอกยาดามข้อมือด้วยไม้ไผ่สองชิ้นประกบหน้าหลังพันด้วยผ้าดิบ เดินมาสูดอากาศยามเช้าเฝ้ามองอาทิตย์ทอแสง และในใจเริ่มคิดถึงอดีตที่ผ่านมา
“เอ็งอยากตายเร็วหรือไงวะไอ้กัลป์”
ระเบียงบ้านกัลป์ พ่อก้านกำลังดุกัลป์ที่อยู่ในชุดตำรวจครึ่งท่อนนั่งเมาตาลอยอยู่ที่ขอบประตู
“อัญชันก็แค่ผู้หญิงคนนึง ทำไมเอ็งต้องหลงมันขนาดนี้ วันๆทำแต่งานเป็นบ้าเป็นหลัง บ้านช่องไม่ยอมกลับ
พอโผล่มาทีก็เมาหัวรานํ้า เอ็งทำลายตัวเองแบบนี้ไปเพื่ออะไร ไอ้ลูกไม่รักดี” กัลป์ไม่ตอบ พ่อก้านฮึดฮัดผละไป
ผ่านเวลามา ดอกไม้ยกถาดที่มีผ้าขนหนูมาชุบนํ้าแล้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กัลป์
“ถ้าเป็นฉัน...ฉันจะไม่ทำร้ายพี่กัลป์แบบนี้ ถ้าฉันเป็นอัญชัน ฉันจะไม่ทิ้งพี่กัลป์ไปไหน...”
กัลป์เหมือนได้สติ...เหลือบมองมาที่ดอกไม้ เห็นดอกไม้เช็ดตัวให้กัลป์อย่างทะนุถนอม แล้วร้องไห้
“พี่กัลป์ก็รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ ถ้าพี่มีใจให้ฉันสักเสี้ยวนึง ฉันจะอยู่กับพี่ตลอดไป ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ลืมฝันร้าย” ดอกไม้ปาดคราบนํ้าตา แล้วมองหน้ากัลป์
“อย่าจากฉันไปไหนนะพี่ ไม่ว่าจะลำบากลำบนแค่ไหน ต่อให้ตกนรกหมกไหม้ ฉันก็จะขอตามพี่ไปด้วย”
กัลป์มองดอกไม้อย่างซึ้งใจ ดอกไม้เป็นเพื่อนในยามยากเพียงคนเดียวของเขายามนั้น
บริเวณบ้านตะโพน ตะโพนถือจานสังกะสีใส่ข้าวไข่เจียวมาหากัลป์ที่ยังยืนเหม่ออยู่
“เฮ้อ ไอ้องอาจมันหายหัวไปไหนแต่เช้าวะเนี่ย เอ็งเห็นรึเปล่าไอ้กัลป์”
กัลป์เพิ่งได้สติ “อะไรนะลุง”
“วะ ไอ้นี่ก็เหม่อแต่เช้า ข้าถามว่าเห็นไอ้องอาจมั้ย”
“ไม่เห็นจ๊ะลุง สงสัยคงออกไปข้างนอก”
“งั้นเอ็งก็กินข้าวเช้าซะเถอะ เดี๋ยวจะได้กินยา”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ลุง ฉันยังไม่หิว” กัลป์ว่าแล้วเหลือบมองไปตรงทางเข้าบ้าน ตะโพนอ่านสายตาออก
“อ้อ เดี๋ยวนี้ประสาทกลับกลายเป็นเด็กอมมือไปแล้ว จะกินข้าวก็ต้องรอพี่เลี้ยงมาป้อนว่างั้น”