บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 12 หน้า 2
กัลป์แก้เขิน “เปล่า”
“นี่มันสายแล้ว คุณอัญชันไม่มาหรอก เอ็งอยากหิวจนไส้กิ่วก็ตามใจ”
ตะโพนยัดจานข้าวใส่มือกัลป์ แล้วเดินจากไป กัลป์มองข้าวแล้วมองไปข้างนอกอีกครั้ง ด้วยความสงสัยว่าทำไมอัญชันไม่มา
ในบ้านอัญชัน ตะกร้าใส่ ข้าว อาหาร และผลไม้ที่ลำดวนเตรียมไว้ให้อัญชันวางอยู่บนโต๊ะ อัญชันนั่งมองตะกร้าใบนั้นนิ่งๆ จิตใจยังคงนึกถึงเรื่องที่คุยกับดอกไม้เมื่อวันก่อน
“ของเยี่ยมคนป่วยเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ฉันไม่ไปแล้ว”
ไอะไรนะคะ ก็ไหนคุณอัญชันเคยสั่งให้ลำดวนเตรียมของทุกวัน”
“ก็ไม่ต้องแล้วไง”
“อ้าว...แล้วของพวกนี้จะทำไงล่ะคะ”
“อยากจะเอาไปให้ใครก็ตามใจ แต่วันนี้ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น”
อัญชันพูดจบก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกไป ลำดวนมองตามด้วยสายตางุนงง
ห้องทำงานแสน สิงโตบอกสิ่งที่อยู่ในใจกับแสน “นายครับ ผมว่าไอ้เพลิงมันไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่”
“มันชื่อ อินทรีย์ เขมราฐ”
“นายเชื่อมันเหรอครับ”
“ไม่เชื่อ ยังจับผิดไม่ได้ แต่คนอย่างไอ้เซ่ง คนเก่าคนแก่ของพ่อกู มันไม่เคยออกหน้ารับรองใครมาก่อน”
ไแล้วจะทำยังไงดีครับนาย”
“ไอ้อินทรีย์มันต้องพิสูจน์ตัวเอง...กูจะให้มันเล่นงานคนที่เป็นศัตรูกับเราทุกคน ทั้งไอ้กัลป์...ไอ้องอาจ รวมทั้งนังตะเภา ลูกสาวไอ้ปาน!” แสนพูดด้วยนํ้าเสียงกร้าว แววตาและท่าทางเต็มไปด้วยแผนการร้ายกาจ
หลังบ้านแสน เพลิงกำลังเดินมองหาเซ่ง จนมาเจอขวานที่ยืนจับกลุ่มดูสมุนเล่นหมากรุกกันอยู่ สมุนเหลือบเห็นเพลิงก็สะกิดให้ขวานหันมาดู “เห็นพี่เซ่งรึเปล่า”
“นายใช้ไปเก็บค่าคุ้มครอง” เพลิงแปลกใจ รีบเข้ามาถาม “ที่ไหน เมื่อไหร่ ทำไมไม่มีใครบอกกู”
“มึงเป็นพ่อกูหรือไงวะ ทำไมกูต้องรายงานมึงด้วย” เพลิงฉุน แต่ไม่มีอารมณ์เถียง ทำท่าจะออกไปข้างนอก
“เฮ้ยจะไปไหน” เพลิงไม่ตอบเดินต่อ