บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 7
คมแฝก ตอนที่ 7
บทประพันธ์ เสนีย์ บุษปะเกศ
บทโทรทัศน์ คฑาหัสต์ บุษปะเกศ นันท์ปภัสร บุษปะเกศ
ข้างเรือนอัญชัน ลำดวนกำลังพาแม่ลูกไปเรือนพักคนงาน เพลิงกับอัญชันมองตาม
“ประเทศไทยคงจะน่าอยู่มากขึ้น ถ้าในสังคมมีคนอย่างคุณมากกว่านี้”
“ฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ต้องทำ ครอบครัวนี้ควรจะได้รับการชดใช้จากฉัน”
ตะเภาขี่จักรยานเข้ามากับจงอาง อัญชันเห็น “มีเรื่องอะไรเหรอตะเภา”
ตะเภามองเพลิงที่มาอยู่กับอัญชัน และมองอัญชันผู้หญิงที่กัลป์รัก ตะเภามองหน้าอัญชัญอย่างไม่สะดวกใจนัก “โรงพักถูกปล้น ของกลางกับคนของนายแสนถูกชิงไปหมดแล้ว”
“อะไรนะ”
“กัลป์กับพี่องอาจกำลังตามไปขวางพวกมัน พี่รีบไปช่วยเถอะ” เพลิงมองอัญชันอย่างนึกเกรงใจ
“ฉันไปด้วย ฉันรู้ว่าพวกนั้นจะใช้ถนนเส้นไหน” เพลิงพยักหน้า
ถนนเลียบผ่านสวนยาง รถบรรทุกกำลังแล่นมา โดยมีรถกระบะแล่นตามปิดท้าย คนขับรถบรรทุกคือสมิง ส่วนขวานกับมั่นอยู่บนรถกระบะ ขณะเดียวกันองอาจที่ซุ่มอยู่ในป่ายางก็หันมาบอกกัลป์ “พวกมันมาแล้ว”
กัลป์พยักหน้า ทั้งสองช่วยกันจุดชนวนระเบิดกระป๋อง “นายมีระเบิดกี่ลูก”
“สาม อย่าให้พลาดเชียวนะ”
“แล้วไอ้ระเบิดนี่มันแรงแค่ไหน”
“ถ้าไม่โดนจังๆก็ไม่ถึงตาย แต่รับรองว่าคางเหลือง”
ขบวนรถใกล้เข้ามา เห็นองอาจกับกัลป์ถือระเบิดย่องมาประจำที่หลังต้นยางคนละต้น “พร้อมนะ”
“เอาเลย” องอาจลุ้นรอจนได้จังหวะก็ปาระเบิดออกไป เห็นมันกลิ้งกระดอนไปขวางหน้ารถบรรทุกพอดี พอระเบิดทำงานตูมก็เกิดม่านควันฝุ่นขวางถนน ทำเอาสมิงร้องลั่นรีบหักพวงมาลัยหลบ “เฮ้ย อะไรกันวะ”
กัลป์ฉวยโอกาสนี้ปาระเบิดซํ้าอีกลูก ระเบิดร่วงมาตรงข้างรถกระบะ ทำให้มั่นที่เป็นคนขับหน้าเสียเช่นกัน
“พี่ขวาน มีคนซุ่มอยู่ในป่ายาง” มั่นพยายามประคองพวงมาลัยทรงตัวรถ แต่รถแล่นไปเกือบชนท้ายรถบรรทุกที่จอดขวางอยู่ “ระวัง” ขวานช่วยมั่นหักพวงมาลัยไปอีกทาง รถกระบะจึงแล่นตกหล่มข้างทาง พวกสมุนที่โดยสารอยู่ท้ายรถหลายคนเสียหลักร่วงไม่เป็นท่า