บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 7 หน้า 15
“ไม่ต้องห่วง ผมไหว” กัลป์จะลุกขึ้น แต่แล้วก็กลับทรุดลงเพราะความอ่อนล้า
“ยังจะปากแข็งอีก คุณบาดเจ็บอยู่ แล้วต้องมาหนีตายแบบนี้อีก จะไหวเหรอ”
“ถึงยังไงตอนนี้ผมก็รอดตายแล้ว ว่าแต่คุณเถอะจะแก้ตัวกับนายแสนว่ายังไง”
อัญชันสลดนิดหนึ่ง “ฉันเป็นน้องสาวของเค้า เค้าคงไม่ทำร้ายฉันหรอก”
กัลป์ยกมือลูบแก้มอัญชันด้วยความเป็นห่วง อัญชันกุมมือเขาและมองตาอย่างเข้าใจ
ผ่านเวลามา อัญชันประคองกัลป์ไปนั่งพักที่ใต้ต้นไม้
“เมื่อไหร่คุณจะเชื่อผมซะทีอัญชัน ว่าแสนพี่ชายคุณไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ที่ผมกับองอาจเจ็บปางตายก็เพราะระเบิดที่เขาผลิตขึ้น ตอนนี้เขามีทั้งอาวุธ ทั้งสะสมกำลังพล คุณยังคิดว่าเค้าเป็นคนดีอีกเหรอ!”
อัญชันอึ้งหนักใจ เริ่มตระหนักมากขึ้น ว่าแสนต้องกำลังทำเรื่องร้ายแรงอยู่
“ถ้าคุณไม่ช่วยผม เมืองพลจะลุกเป็นไฟ ประเทศชาติจะฉิบหายเพราะพี่ชายของคุณ”
“แต่ฉันไม่อยากทรยศใคร พี่แสนคือครอบครัวของฉันนะกัลป์” กัลป์สบตาอัญชัน แล้วขยุ้มดินข้างตัวมากำหนึ่งเพื่อยื่นให้อัญชันได้ดู “แล้วแผ่นดินนี้ล่ะอัญชัน แผ่นดินนี้มันควรเป็นของใคร ของแสน ราชสีห์หรือว่าเป็นของคนไทยทุกคน” อัญชันปวดร้าว...จนไม่อาจตอบคำถามนั้น
ห้องนอนตะเภา แม่แจ้กำลังเอาเสื้อของตะเภามาใส่ตู้ให้ แต่แล้วก็มีใครก้อนหินเล็กๆเข้ามาทางหน้าต่าง แม่แจ้ได้ยินจึงเดินไปที่หน้าต่าง เจอเพลิงกับองอาจซุ่มอยู่ตรงเสาไฟฟ้าหน้าบ้าน ทั้งสองมองไม่รู้ว่าเป็นแม่แจ้
“เปิดประตูหน่อย”
แม่แจ้รีบยกนิ้วแตะริมฝีปาก “เบาเดี๋ยวใครได้ยิน”
หลังร้านพ่อปาน องอาจกับเพลิงรอให้เปิดประตู มีเสียงจากด้านในดังก๊อกๆแก๊กๆกำลังเปิดแต่เปิดช้า
“เร็ว เดี๋ยวมีใครเห็นเข้า”
ในร้านพ่อปาน ประตูแหงมพอได้ เพลิงรีบแกล้งถลาเข้าไปซบแม่แจ้เพราะคิดว่าเป็นตะเภา
“โอ้ย คราวนี้เจ็บไปหมดเลย น่วมไปทั้งตัว” พ่อปานเห็นเพลิงกำลังกอดแม่แจ้อยู่จึงตบหัวเพลิง
“นี่มันรุ่นแม่มึงแล้ว”
“ขนาดเงายังดูเหี่ยวๆเลย” แม่แจ้โกรธ “หนอย...เดี๋ยวแม่ก็ถีบติดข้างฝาเลย”
“ตรงไหนเหี่ยวมึงชี้”
องอาจคิ้วขมวดกำลังชี้ที่แม่แจ้ เลือกว่าตรงไหนเหี่ยวจากหน้าลงมาเรื่อยๆ คิดหนักหาจุดเหี่ยว พ่อปานเห็นไม่