บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 4 (2/2) หน้า 4

“ผมไม่มีแรงจริงๆครับ”

“ถ้างั้นฉันช่วยค่ะ” เม่ยเดินไปหมุนเตียงปรับให้พอดี 

คนไข้ชายรีบชะโงกถ้ำมองคอเสื้อเม่ยเผื่อเห็นหน้าอก  แต่เม่ยแต่งตัวมิดชิดไม่เห็นอะไร แล้วเม่ยก็ค่อยๆไปประคองคนไข้ชายลุกขึ้น  คนไข้ชายที่ว่าไม่มีแรงรีบเอามือโอบเอวเม่ยทันที เม่ยรู้สึกแปลกๆแต่พอมองคนไข้ชายก็ทำอิดโรยมาก เม่ยไม่ติดใจ พอเสร็จเม่ยเดินไปหยิบถาดอาหาร คนไข้ชายเอามือตัวเองที่ได้สัมผัสเม่ยมาหอมชื่นใจ พอเม่ยหันมาก็ทำมารยาต่อ

เม่ยตักอาหาร “กินข้าวนะคะ”

คนไข้ชายยิ้มมีความสุข อ้าปาก เม่ยกำลังป้อนข้าวจะเข้าปากคนชายอยู่แล้ว ทันใดนั้น โชวก็เปิดประตูพรวดเข้ามา  

เม่ยตกใจ “คุณชาย! มาได้ไง?”

โชวพุ่งเข้ามาเร็วมาก จับมือเม่ยออก ไม่ทันได้ป้อนข้าวคนไข้ โชวบอกกับคนไข้ “พยาบาลเลิกงานแล้ว กินเอง” เขาหันไปบอกเม่ย “ไป เดี๋ยวไม่ทัน”

เม่ยงง “ไปไหน?”

โชวดึงเม่ยออกไปเลย คนไข้ชายเหวอ อะไรวะ

โชวดึงตัวเม่ยเข้ามาในห้องเสื้อ เจ้าของร้านกับพนักงานที่รออยู่ต่างดีใจ

“ว๊าย......น้องเม่ยมาแล้วๆ ไปเลยค่ะเดี๋ยวไม่ทัน”

“อะไรกันคะเนี่ย?” เม่ยไม่ได้รับคำตอบอีกตามเคย  เพราะถูกพนักงานลากตัวเข้าไปด้านในร้าน

พนักงานช่วยโชวสวมสูท  โชวสวมเสร็จ แบบเท่ห์มาก

เจ้าของร้านประกาศ “แต๊นแตน...เม่ยนิวลุ๊คมาแล้วค่า...”

โชวหันไป มองตะลึงเมื่อเห็นเม่ยในชุดกี่เพ้าสวย น่ารัก เกล้าผมเดินออกมา สวยเก๋มาก เม่ยท่าทางเขินๆ  

เจ้าของร้านดึงมือเม่ยไปยืนคู่โชว “พี่ขอถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกหน่อยนะคะ”

เม่ยอึกอัก “เอ่อ...”

เจ้าของร้านไม่ฟังเสียง “มายืนทางนี้ค่ะ ทางนี้ มาค่ะๆ” เม่ยกับโชวยืนคู่กัน โชวท่าทางเขินๆ เจ้าของร้านถ่ายรูปเสร็จก็ชม “ว้าว...เหมือนพระเอกนางเอกหลุดออกมาจากหนังฮ่องกงเลยนะคะเนี่ย  เดี๋ยวพี่ส่งไลน์ให้นะคะ” เจ้าของร้านกดส่งทันที 

เสียงไลน์ของโชวและเม่ยดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน เม่ยและโชวกดดูรูป ทั้งคู่เงยหน้ามองกันเขินๆ  

เม่ยแก้เขินด้วยการตั้งคำถาม “เอ่อ...คุณชายยังไม่ได้บอกฉันเลยจะไปไหน”

“ไปเดี๋ยวก็รู้เอง”

“ใครบอกฉันจะไปด้วย”  

โชวยักคิ้วเหรอ ไม่สนใจแล้วลากเม่ยออกไปทันที

“คุณชาย!!”