บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 9 (2/2) หน้า 4

“งั้นรีบไปเถอะ” เม่ยเร่งเท้ารีบเดิน กำลังจะถึงห้องพยาบาลอยู่แล้ว  

หลี่เฟยเรียกไว้ก่อน “เม่ย !” เม่ยหยุด  หันไปมองหลี่เฟย “มีหมอดูแลอยู่แล้ว  ลูกกลับไปเถอะ”

“อะไรนะคะ?” เม่ยแปลกใจ

“กลับไป !” เม่ยงง แต่ก็รับคำแล้วเดินกลับไป เฉินเองก็งง หลี่เฟยบอกลูกชาย “ไปบอกคุณชายว่าเม่ยไม่สบาย  มาเฝ้าไข้ไม่ไหว แล้วคอยดูอย่าให้เม่ยมาที่นี่ จนกว่าผู้หญิง คนนั้นจะไป” 

“ทำไมล่ะครับพ่อ” เฉินสงสัย

หลี่เฟยถอนใจ “ดุจดาวเป็นเพื่อนรักของเม่ย” เฉินหันมามองตกใจ “อย่าให้เม่ยรู้เรื่องนี้  เพราะถ้านายหญิงรู้ว่าเม่ยเกี่ยวข้องกับดุจดาวอาจจะไม่พอใจเอาได้” 

“ครับพ่อ”เฉินพยักหน้าเข้าใจ 

หลี่เฟยถอนใจโล่งอกที่ปกปิดเม่ยไปได้

ที่ห้องพยาบาล วายุนั่งเฝ้าไข้ดุจดาว ดุจดาวเพ้อเพราะพิษไข้ วายุตกใจ “หนาว...” วายุเอาผ้าชุดน้ำเช็ดตัวให้ดุจดาว  ดุจดาวหลับไป สักพักดุจดาวเพ้ออีก “น้ำ.. หิวน้ำ” วายุรีบหันไปเทน้ำมาป้อนดุจดาวที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น สะลึมสะลือไม่รู้ตัว  วายุห่มผ้าให้  นั่งเฝ้าใกล้ชิดตลอดอย่างเป็นห่วง

เช้าวันใหม่ ดุจดาวยังนอนหลับอยู่ วายุนอนฟุบเฝ้าไข้อยู่ข้างๆ โชวเดินเข้ามาเห็นสภาพวายุก็ส่ายหน้าแล้วปลุก

“เฮ้ย ! ไอ้วายุ  วายุตื่นๆ”

“ดุจดาว !” วายุรู้สึกตัว ลืมตามาก็ตกใจ วายุรีบหันไปดูดุจดาวก่อน กลัวดุจดาวจะเป็นอะไร  พอเห็นดุจดาวหลับอยู่ก็ถอนใจโล่งอกแล้ววายุก็หันไปเห็นโชวยืนมองอยู่

“เป็นเอามากนะแก ไปล้างหน้าล้างตาไป เดี๋ยวชั้นช่วยดูต่อเอง” วายุยังมองดุจดาวไม่อยากไป โชวไล่ “ไปเถอะน่า  ไม่ต้องห่วง” วายุจำใจเดินออกไป โชวหันไปมองดุจดาว

โชวนังลงจ้องหน้าดุจดาวชัดๆ  รู้สึกถูกชะตาผู้หญิงคนนี้อย่างประหลาด จึงเอื้อมมือไปค่อยๆ ลูบหัว ดุจดาวอย่างเอ็นดู ดุจดาวค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมา เห็นโชวกำลังลูบหัวตัวเองอยู่ก็อึ้ง โชวเองรู้สึกตัวก็อึ้งๆ ไปเหมือนกัน  

“คุณฟื้นแล้วเหรอ” โชวเอ่ยถาม

“ค่ะ” ดุจดาวตอบเขินๆ จะลุกขึ้น  

โชวช่วยประคอง “ยังเจ็บอยู่รึเปล่า” ดุจดาวพยักหน้าเขินๆ หน้าแดง

ที่สวนสาธารณะ เม่ยและอนาวิลนัดเจอกัน 

เม่ยถามอนาวิล“ทำไมยัยดาวถึงถูกยิงได้คะ”