บทละครโทรทัศน์ ตี๋ใหญ่ดับดาวโจร ตอนที่ 5
ไซเรนกลับมาจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ ได้ยินจักรคุยกับอัศวินว่ามีเบาะแสของตี๋ใหญ่ ขอตามจักรไปด้วย “คุณอาครับ ขอผมไปกับพี่จักรเถอะครับ เผื่อมันวกกลับมาอีก”
“อย่าเลยไซเรน อีกอย่างคงไม่มีอะไรหรอก จักรแค่ไปดูเผื่อไว้น่ะ”
“ผมคิดว่าผมพอจะจำท่าทางมันได้ เผื่อผมจะช่วยพี่จักรดูได้”
“ไซเรน ตอนนี้เธอเป็นแค่นักเรียนนายร้อยตำรวจ อาคงให้เธอไปด้วยไม่ได้จริงๆ”
ไซเรนเดินเข้าไปใกล้อัศวิน “ตั้งแต่ทุกคนโดนมันฆ่าตาย ไม่มีซักวันที่ผมจะนอนหลับสนิท โดยที่ผมไม่คิดถึงมัน มันคงสนุกที่ได้ไปงานศพของคนที่มันฆ่า” ไซเรนคุกเข่าไหว้อัศวิน “ผมขอเถอะครับอา”
อัศวินมองไซเรนสงสาร มองจักรกลับมา มองไซเรน ย่อตัวลงลูบหลังปลอบ “ก็ได้ๆ ไปเปลี่ยนชุด ล้างหน้าล้างตาก่อน เดี๋ยวกินข้าวแล้วค่อยไป”
จากที่จ่าแดงรายงานว่า “ไอ้พวกสายเก่าๆมันบอกว่าให้ลองไปดูแหล่งฟอกเงินแถวเสาชิงช้า มันบอกว่าไอ้พวกนี้สายแข็ง ของร้อนแค่ไหนมันก็รับครับ”
บัญชา จ่าแดง น้ำผึ้ง จึงมาดูลาดเลาที่ร้านพระ บัญชา น้ำผึ้งเดินผ่านไปเข้าร้านกาแฟ
จ่าแดงเข้ามาในร้านกาแฟพร้อมกับถุงเก๋าลัดในมือ “ร้อนๆ เลยครับหัวหน้า”
น้ำผึ้งบ่น “หลายชั่วโมงแล้วนะจ่าแดง มันใช่ป่ะเนี่ย.. ผิดที่รึเปล่า สายของจ่าแต่ละคน จ่าไปเช็คอีกทีเหอะ”
บัญชามองไปที่ร้านพระอย่างมีสมาธิ แต่ก็อมยิ้มในสิ่งที่น้ำผึ้งพูด
“ตอนผมหนุ่มๆ หนูยังไม่เกิดเลยมั้ง มีอยู่ครั้งนึงเคยเฝ้ากันเจ็ดวันเจ็ดคืน ทุกคนบ่นกันระงมเลย น้ำท่าแทบไม่ได้อาบเพราะถ้าเราออกจากจุดที่ซุ่ม เดี๋ยวคนร้ายก็เตลิดพอดี” น้ำผึ้ง มองจ่าแดงแบบเซ็งๆ “ของจะกินก็ต้องแอบเอามาส่งกัน ตอนนั้นเราเฝ้าอยู่ตึกแถวฝั่งตรงข้ามอย่างนี้แหละ ในคืนที่แปดทุกคนเริ่มโวยวายจะกลับแล้ว แต่มีร้อยเอกหนุ่ม ที่เป็นหัวหน้าอยู่คนหนึ่ง ลูกน้องก็แก่ๆ กันแล้วก็ไม่ค่อยมีใครฟังเด็กใหม่อย่างแก จะกลับท่าเดียว หลายคนหัวเราะแก กระแนะกระแหนบ้าง เค้าทำไงรู้มั้ย”
“จะรู้ได้ไงก็จ่าบอกว่าหนูยังไม่เกิดนิ แต่หนูว่าเราไปเหอะเสียเวลา ไม่ใช่ที่นี่หรอก” น้ำผึ้งกวน
บัญชาตอบให้ “เค้าก็ไปยืนขวางสายสืบทั้งโขยง ขอร้องให้เฝ้าต่ออีกวัน ซึ่งไม่มีใครฟังเค้าเลย แต่โชคดี่ที่มีจ่าใจดีคนนึงช่วยพูดทุกคนถึงยอมอยู่ต่อ”
จ่าแดงยิ้มนิดๆ “เช้าวันรุ่งขึ้น การรอก็เป็นผล เราจับแหล่งพักยาที่ใหญ่ที่สุดในยุคนั้นเลย นำโดยนายตำรวจที่อายุน้อยที่สุดในขณะนั้น”
“ใครอ่ะจ่า”
จ่าแดงพยักเยิดไปทางบัญชา น้ำผึ้งมองตามทำหน้างง ว่าที่แท้เป็นนายตัวเอง บัญชายังมองไปที่ร้านพระ ยิ้ม “ถ้าไม่ได้จ่าก็คงไม่มีใครฟังผมหรอก” บัญชาหันไปหาน้ำผึ้ง “ไม่เสียเวลาหรอกน้ำผึ้ง อยากน้อยเราก็รู้ว่าคนไทยยังชอบทำบุญกันอยู่”