บทละครโทรทัศน์ ตี๋ใหญ่ดับดาวโจร ตอนที่ 5 หน้า 3
“แค่ไม่ได้นอน”
ตี๋ใหญ่ยิ้มน้อยๆ “นี่คุณตาบอดจริงรึเปล่า”
“เชื่อเหอะ.. ถ้าหลินไม่ตาบอด คุณจะไม่รู้สึกปลอดภัยแบบนี้หรอก” ตี๋ใหญ่อึ้งไป “กี่โมงแล้วคะ”
“ใกล้สิบโมง” ตี๋ใหญ่รู้สึกสบายใจอย่างประหลาดเมื่ออยู่ใกล้หลิน จึงชวนคุยเพื่อยืดเวลาอยู่ด้วยกัน “คุณจะไปทำงาน”
“ค่ะ”
“คุณทำอะไร น้ำหอมเหรอ”
“เค้าเรียกว่าเอสเซนเชียลออยล์ น้ำมันหอมสกัดจากธรรมชาติ มีสรรพคุณต่างๆ กันไป”
“ยังไง”
“ก็อย่างลาเวนเดอร์ ช่วยกำจัดแบคทีเรีย และช่วยกระตุ้นให้ร่างกายขับเชื้อโรคออกไป ทำให้สงบ และผ่อนคลาย ช่วยให้อารมณ์เกิดความสมดุล น้ำมันหอมระเหยเป๊ปเปอร์มินต์ ช่วยให้จิตใจแจ่มใส ปลอดโปร่ง ช่วยให้สดชื่นและมีชีวิตชีวา อะไรประมาณนี้ ...แต่เราสามารถเอามาผสมให้เกิดกลิ่นอื่นได้ ..นั่นแหละอาชีพชั้น”
“อืม... คุณไม่ถามผมเหรอ ว่าผมทำอะไรอยู่”
หลินส่ายหน้า “ถ้าคุณอยากให้ชั้นรู้คุณก็บอกเอง ไม่เห็นต้องรอให้ชั้น ถามใช่มั้ย... ไปแล้วคะสายแล้ว”
“ครับ”
“แต่คุณดีขึ้นแล้วนะไม่มีกลิ่นความกลัวแล้ว” หลินพูดเล่น “มีแต่กลิ่นสาบ น่าจะยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานมั้ง”
ตี๋ใหญ่ยิ้มเขินเล็กน้อย “คงใช่”
“ครับผม” หลินเดินอมยิ้มออกไป ตี๋ใหญ่ดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย
ที่ร้านกาแฟ น้ำผึ้งวางโทรศัพท์ลง รายงานบัญชา “ได้รายชื่อพนักงานที่เคยทำงานกับบริษัทของท่านอัศวินทั้งหมดแล้วค่ะ ว่าจะเริ่มจากพวกที่ออกจากบริษัทไปแล้วก่อน ทางท่านอัศวินจะได้ไม่รำคาญที่เราตามสืบ”
“ดีแล้ว ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าท่านรู้เรื่องรึเปล่า อาจเป็นลูกน้องท่านแอบทำก็ได้ ...สืบอยู่ห่างๆ ก่อน” บัญชาเพ่งมองไปทางร้าน
จ่าแดงเพิ่งเข้ามา “หลังตึกไม่มีประตู ถ้ามันจะเข้าออกเราเห็นแน่ คนงานที่เห็นมีสามคน แต่ตึกแถวด้านบนติดกันถ้ามีอะไรมันอาจจะปีนข้ามไปได้ครับหัวหน้า”
บัญชาเพ่งมองไปทางร้าน เห็นลูกน้องเฮียออกมาโทรศัพท์ “น้ำผึ้งถ่ายรูปไว้หน่อย”
น้ำผึ้งทำเป็นเดินเฉไฉไปแล้วยกมือถือขึ้นถ่าย
เชนหยิบโทรศัพท์ที่ของลูกน้องเจ้าของร้านพระตกอยู่ใต้เตียง เชนดูโทรศัพท์ มองหน้าตี๋ใหญ่ “ลูกน้องเฮียชาติว่ะพี่” เชนรื้อดูที่ซ่อนเงิน “มันเอาเงินไปหมดเลยพี่”
ตี๋ใหญ่เดินไปที่ซ่อนยา ล้วงเอายาออกมา “แสดงว่ามันมากันสามคน คนนึงเอาของไปก่อนอีกสองคนดักรอเก็บเรา”
พาสเวิร์ดเข้ามาพอดี “พี่ตี๋ให้ผมทำไรใช้หนี้ดีคับ วันนี้วันที่หนึ่งแล้วนะ เหลืออีกหกร้อยหกสิบหกวัน”
ตี๋ใหญ่อึ้งไปที่ทำให้แม่พาสเวิร์ดตาย มองหน้าเชน “อย่างน้อยเราน่าจะมีเงินซักก้อนให้ไอ้เด็กนี่” ตี๋ใหญ่เดินต่อไปที่ส้วม แกะห่อยาจะเททิ้ง
“พี่ๆ เราเอาของไปขายก็ได้นี่พี่ จะทิ้งทำไม”