บทละครโทรทัศน์ สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 13 หน้า 3
ที่ห้องแต่งตัวคารามายน์ เวลาเดียวกัน แอปเปิ้ลกับลูซี่กำลังกดมือถือกันเป็นระวิงครูแต๋วมองอย่างสงสัย “นั่นจะโทรไปไหนกันนักหนา ห๊ะ”แอปเปิ้ลรีบบอก ”โทรเช็คว่าคาเฟ่ไหนขาดนักร้องบ้างสิคะครู ถึงตอนนี้ นังขวัญใจมันจะไม่มีเสียง แต่ใครจะรู้ ถึงวันแข่ง มันอาจจะมีเสียงมาร้องแข่งกับดวงดาวก็ได้”ครูแต๋วค้าน “ถึงขวัญใจจะกลับมาร้องเพลงได้ แต่ชั่วโมงบินมันสู้ดวงดาวไม่ได้หรอก ครูว่า..งานนี้ดวงดาวมาวินเห็นๆ”“แต่แอปเปิ้ลจะไม่เอาชีวิตไปแขวนอยู่กับนังดวงดาวมันหรอกค่ะครู ไงๆเราก็ต้องหาทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อน จริงไหมลูซี่”ลูซี่พยักหน้าหงึก แต่ไม่ต่อบทสนทนาด้วย เพราะมัวแต่กดมือถือเป็นระวิง แอปเปิ้ลกดมือถือโทรออกต่อไปครูแต๋วมองแอปเปิ้ลกับลูซี่แล้วถอนใจ เดินเลี่ยงออกไป พอเดินห่างออกไปได้พอสมควร ครูแต๋วก็ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกบ้าง “เฮียสกลเหรอคะ..นี่แต๋วเองนะคะ..คือแต๋วอยากรู้ว่า..เฮียสนใจคนออกแบบท่าเต้นบ้างไหมคะ แต๋วเพิ่งคิดท่าใหม่ๆได้หลายท่าเลยล่ะค่ะ....”
สหรัฐกับเหินฟ้าส่งเจ๊สวยกลับบ้านแล้ว เหินฟ้าก็อดถามสหรัฐไม่ได้ “ถามจริงๆเหอะวะ ไอ้ที่แกบอกอาสวยว่า..แกจะทำให้คุณขวัญกลับมาร้องเพลงได้เหมือนเดิมน่ะ แกจะทำยังไงวะ”“ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่งานนี้..ฉันจะไม่ยอมให้อาสวย หรือคุณขวัญยอมแพ้ง่ายๆหรอก”“แต่งานนี้..ไม่ว่าใครจะแพ้หรือชนะ ไม่ป๊าแกเสียหุ้น ก็ต้องเป็นอาสวยที่เสียหุ้น แล้วฉันเชื่อว่า..งานนี้..มันจบไม่สวยหรอก”สหรัฐหน้าเครียด เพราะรู้ว่าสิ่งที่เหินฟ้าพูดมานั้น..จริงที่สุด!
บ้านเฮียศาสตร์ เวลาเดียวกัน กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ 2 ใบวางอยู่ที่หน้าบ้าน เฮียศาสตร์มองอย่างสงสัย “นี่ใครจะไปไหนเนี่ย” ทันใดนั้น เจ๊สีฟ้าก็เดินสีหน้าบึ้งตึงออกมาจากในบ้านพร้อมฮุย “คุณจะไปเที่ยวไหนเหรอ ทำไมเฮียไม่รู้”“ไม่ได้ไปเที่ยว แต่จะไปอยู่ที่ไหนก็เรื่องของฉัน แต่ฉันทนอยู่กับคนที่คิดจะทำลายพี่น้องให้ย่อยยับไม่ได้หรอก”“คุณพูดอะไร เฮียไม่เข้าใจ”“เฮียไปท้าเจ๊สวยจัดแข่งประกวดร้องเพลง ใครแพ้เสียหุ้นใช่ไหมล่ะ ถ้าเฮียเป็นฝ่ายแพ้ ฉันรู้ว่าเจ๊สวยไม่เอาหุ้นเฮียหรอก แต่ถ้าเจ๊แพ้ ฉันรู้ว่าเฮียต้องเอาร้านของเจ๊เค้ามาปู้ยี่ปู้ยำแน่ๆ ทั้งๆที่เฮียก็รู้ว่าร้านนั้นมันคือชีวิตของเจ๊ แล้วยังงี้จะให้ฉันทนอยู่กับเฮียต่อไปได้ยังไง” เจ๊สีฟ้าพยักหน้าให้ฮุยยกกระเป๋าไปเฮียศาสตร์ไม่ยอม เข้าไปยื้อแย่งกระเป๋าไว้ แต่เจ๊สีฟ้าเข้าไปผลักเฮียศาสตร์ออกแล้วเดินออกไปอย่างไม่ใยดีเฮียศาสตร์คลั่ง “โอ๊ย ทำไมมันถึงเป็นยังงี้วะ”