บทละครโทรทัศน์ สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 8
สหรัฐกับเหินฟ้าเดินโซเซกลับมาถึงบ้าน ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนโซฟากันคนละตัว ที่หน้าผากทั้งสองคนมีแผลเขียวช้ำจากการถูกประตูร้านเสริมสวยตีเข้าใส่กลางแสกหน้าเป็นปื้นเขียววงใหญ่เห็นได้ชัด สองหนุ่มครางฮือๆด้วยความเจ็บ
“ทำไมผู้หญิงสองคนนี้ร้ายนักวะ ทีแรกฉันนึกว่าจะร้ายแต่ยายขวัญตา..คนน้องซะอีก ที่แท้..แม่ไก่กระทงหลงทางของแก ก็ร้ายไม่แพ้น้องเลยว่ะ ฉันเจอยายสองคนนี่ทีไร มีแต่เรื่องเจ็บตัวทู้กกกกทีสิน่า ถามจริงเหอะไอ้รัฐ..ผู้หญิงคนนี้ แกเอาจริงใช่ไหมเนี่ย..”
“จริง! ยิ่งรู้จักก็ยิ่งชอบ”
เหินฟ้าส่ายหน้าอ่อนใจ “แล้วนี่แกจะเอาไงต่อวะเนี่ย ฉันมองไม่เห็นเลยว่าแกจะสมหวังในรักได้ยังไง แล้วปัญหา
ป๊าแก กับอาแกก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย”
“ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่า..วันที่ทอร์นาโดคาเฟ่กลับมาเปิดตัวอีกครั้ง ฉันจะไปแสดงความยินดีกับอาสวยให้จงได้”
หลายวันต่อมา ที่ป้ายชื่อร้านทอร์นาโด คาเฟ่ เห็นป้ายผ้าโฆษณาเขียนไว้ด้วยว่า “การกลับมาอีกครั้งของทอร์นาโด พร้อมด้วยนักร้องเสียงดี ดนตรีเพราะ หางเครื่องเพียบ อาหารอร่อย และแจกรางวัลทุกชั่วโมง!!“ แขกเริ่มเดินเข้าร้านกันบ้างแล้ว
เจ๊สวยกำลังอ่านการ์ดที่ติดมากับแจกันดอกไม้ช่อใหญ่ “ผมขอแสดงความยินดีกับอาสวยด้วยครับ ขอให้กิจการ
ทอร์นาโดคาเฟ่ของอารุ่งเรืองก้าวหน้าตลอดไปนะครับ และไม่ว่าตอนนี้อาจะรู้สึกหรือคิดกับผมยังไง ผมก็ยังรักและเคารพอาเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของผมเช่นเดิมครับ สหรัฐ..”
ทีแรกเจ๊สวยจะโยนแจกันดอกไม้ทิ้ง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เพราะเจ๊สวยยังรักสหรัฐเหมือนอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้แน่ว่าเรื่องร้ายที่เกิดขึ้น สหรัฐมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยรึเปล่า พิสูจน์ไม่ได้ เลยตะขิดตะขวงใจ สุดท้ายเจ๊สวยก็เอาแจกันดอกไม้นั้นวางไว้บนโต๊ะทำงานนั่นเอง แล้วถอนใจยาว..
ที่ห้องแต่งตัวทอร์นาโดคาเฟ่ มะม่วงหาว มะนาวโห่ และคนอื่นๆ รวมหัวกันร้องกรี๊ดดดดดด..ด้วยความดีใจ
มะม่วงหาวเอ่ย “ในที่สุดทอร์นาโดคาเฟ่ก็ได้กลับมาเปิดกิจการครั้งหนึ่งแล้ววววว..”
ทุกคนเสียงดังสนั่น “เย้!”
ครูปิ๋มเดินเข้ามา “เอ้าๆๆ อย่ามัวแต่ดีใจ รีบแต่งตัวเข้าเร้ว แขกเริ่มเข้าร้านแล้วนะ”