บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 17 หน้า 4
“ผมคงเผลอเป็นห่วงโอะนิซึกะ ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของผม” ทาเคชิพยายามปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ ไม่เคร่งเครียด
“สถานการณ์ที่โน่นคงรุนแรงมาก จนคุณริวต้องหนีมารักษาตัวที่นี่”
ทาเคชิพยักหน้ารับ “ริวคงคุ้มดีคุ้มร้ายไปอีกสักพัก จนกว่าอาการจะดีขึ้น
“ฉันนับถือหัวใจของมายูมิจริงๆ ที่อดทน เข้มแข็ง และทำทุกอย่างเพื่อริวได้ขนาดนี้”
“ความรัก...จะช่วยให้ริวกับมายูมิจะผ่านพ้นอุปสรรคทั้งหมด เหมือนที่ผมกับคุณเคยผ่านมาแล้ว”
แพรวดาวไม่สบายใจ เป็นห่วงมายูมิกับริว
มายูมิเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นริวนอนหลับไปแล้ว
มายูมิเดินไปที่เตียง นอนข้างริว กอดริวไว้แนบแน่น “ฉันรู้ว่าคุณยังไม่หลับ”
ริวที่นอนหลับอยู่ ลืมตาขึ้น หลอกมายูมิไม่ได้ มายูมิเงยหน้ามองริวอย่างรู้ทัน
“หายโกรธฉันรึยังคะ”
“ผมควรโกรธตัวเอง ที่ไม่ยอมฟังเหตุผลจากคุณ”
“อย่าโทษตัวเองสิคะ... เพราะคุณรักฉันมาก ถึงได้เป็นอย่างนี้”
“ไม่โกรธผมเหรอ?”
“ความรักของพี่เซโกะกับพี่ทาเคชิ เป็นแบบอย่างให้ฉันเลือกมองแต่สิ่งดีๆ จากคนที่เรารัก ... ฉันจะอดทน..รอวันที่จะได้อยู่กับคุณอย่างอบอุ่นเหมือนครอบครัวพี่เซโกะ”
ริวอึ้ง สะท้อนใจถึงสภาพร่างกายของตัวเองที่ไม่ต่างจากคนพิการ “ถ้าไม่มีวันที่ผมหายเป็นปรกติ ผมอยากให้คุณเปิดใจให้คนอื่น คนที่จะพร้อมจะดูแลคุณได้ดีกว่าผม”
“ทำไมคุณพูดแบบนี้”
“ผมไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว...รั้งความสุขและอนาคตที่ดีของคุณ”
“อย่าดูถูกความรักของฉัน... อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าการมอบความรักให้คุณมันสูญเปล่า” น้ำเสียงมายูมิหนักแน่น “ฉันจะอยู่ตรงนี้เพื่อรักคุณ และจะรักษาคุณให้หายด้วยตัวฉันเอง” มายูมิกอดริวแน่นขึ้น แทนคำยืนยันว่าจะไม่ยอมจากริวไป
ริวซาบซึ้งกับความรักที่มายูมิมีต่อเขาจนพูดอะไรไม่ออก
ห้องรับรองหรู ไนท์คลับมิซาว่า ทาคาโอะนั่งควงมีดพกเล่นอย่างสบายใจ นาบุเปิดประตูเข้ามา ยังไม่ทันรายงานเจ้านาย ยามาโมโต้ก็เดินนำมาซารุ ยูจิและเคนเข้ามาในห้อง
ทาคาโอะตกใจ รีบลุกขึ้นโค้งตัวแสดงความเคารพยามาโมโต้ “ท่านยามาโมโต้”
ใบหน้ายามาโมโต้เคร่งขรึม น่ายำเกรง สายตาร้ายลึก เยือกเย็นมองทุกคนในห้อง “ฉันสนับสนุนพวกแกทุกอย่าง...ทั้งเงินและอำนาจ แต่พวกแกกลับตอบแทนฉันด้วยการทำงานพลาด”