บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 15
สำนักงานตำรวจ มาซารุจ้องฮารุเขม็ง คาดคั้นถาม “โอะนิซึกะถูกทำร้ายในถิ่นมิอุระ แต่คุณจะปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่อง?”
ฮารุตอบอย่างเบื่อหน่ายและหงุดหงิด “ไนท์คลับมิอุระไม่ใช่เขตหวงห้าม ใครๆ ก็เข้าออกก็ได้ทั้งนั้น”
“แก้ตัวได้ดี” เคนแดกดัน
“ผมไม่จำเป็นต้องยอมรับในสิ่งที่ไม่ได้ทำ!”
“ตามรูปคดี...เหมือนเป็นการล้างแค้นส่วนตัว”
“ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่อันธพาล” ฮารุหันไปบอกกับมาซารุ “ผมขอตัวก่อนนะ.. เพราะถ้าตำรวจมีหลักฐานว่าผมทำผิดป่านนี้ผมคงอยู่ในห้องขังแล้ว!!”
ฮารุลุกขึ้นอย่างไม่เกรงใจมาซารุ “ให้ความร่วมมือได้แค่นี้ หวังว่าตำรวจจะจับตัวคนร้ายตัวจริงได้ซะที!!”
ฮารุกับมาซารุจ้องหน้ากันเขม็ง ไม่ยอมซึ่งกันและกัน
ฮารุกับชุนเดินมาตามทาง ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“โชคดีนะครับที่ตำรวจไม่มีหลักฐานทำอะไรเรา”
“ตราบใดที่เรายังไม่ล้ม... มาซารุก็จะหาทางเล่นงานเราอีกจนได้”
ฮารุชะงัก หยุดเดินเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จนชุนต้องหยุดเดินไปด้วย
“มีอะไรเหรอครับ?”
“คนของเราเสียชีวิตในถิ่นโอะนิซึกะ...โอะนิซึกะก็ถูกทำร้ายในถิ่นเรา ตำรวจมุ่งประเด็นแก้แค้นมาที่มิอุระกับโอะนิซึกะแกคิดว่าใครจะได้ประโยชน์จากเรื่องนี้?”
ชุนครุ่นคิด นึกขึ้นได้ “มิซาว่าบุกถล่มโอะนิซึกะเพื่อโยนความผิดให้เรา?”
“นิสัยลอบกัด มีแต่อันธพาลไร้เกียรติอย่างไอ้ทาคาโอะที่กล้าทำ ไม่มีโอะนิซึกะกับมิอุระ... มิซาว่าก็จะครอบครองธุรกิจทั้งหมดในเมืองนี้” ฮารุขบกรามแน่นจนสันนูน แค้นมาก
โคจินั่งนิ่งขรึมอยู่บนเบาะ หน้าป้ายบรรพบุรุษ
มายูมิเปิดประตูเดินเข้ามานั่งบนเบาะข้างโคจิ สีหน้าหม่นเศร้า “ฟุมิโกะบอกว่าอาโคจิมีเรื่องจะคุยกับฉัน?”