บทละครโทรทัศน์ คลื่นชีวิต ตอนที่ 15 หน้า 4

“เข้าไปล้างหน้าล้างตาในบ้านเจนก่อนนะคะ” เจนจิราเอ่ยบอก

“นิดหน่อย ไม่เป็นไร” สาธิตหันไปส่องกระจก

“ตามมาเผากันขนาดนี้  ไม่มีหลักฐานเหลือแน่เลยค่ะ” เจนจิราเอ่ยเดา

“อย่างน้อยเราก็ได้โน้ตบุ๊คมา อาจจะมีข้อมูลเหลือพอใช้เป็นหลักฐานได้” สาธิตเอ่ยมีความหวัง

“ทั้งฆ่าคน ทั้งเผาทำลายหลักฐานขนาดนี้ มันไม่ใช่คดีคอรัปชั่นธรรมดาๆ แล้ว คดีนี้มันเสี่ยงเกินไปนะคะ พี่ธิต” เจนจิราเอ่ยอย่างกังวล

“ยังไงพี่ก็ปล่อยให้เวทิตตายฟรีไม่ได้” สาธิตเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว

“เจนก็ปล่อยให้พี่ธิตเป็นอะไรไปไม่ได้เหมือนกัน” เจนจิราเอ่ยเสียงหนักแน่น สาธิตอึ้งไปเมื่อเห็นเจนจิรา ทำท่าร้อนรนห่วงตนมากขนาดนั้น

“เจนจะช่วยพี่เองค่ะ เราสองคนจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้พี่เวทิตด้วยกันนะคะ” เจนจิรายื่นนิ้วก้อย ไปให้สาธิตเกี่ยวก้อยสัญญา สาธิตงงๆ กับท่าทีนั้น

“เร็วสิคะ สัญญาว่าเราจะกอดคอทำคดีนี้ด้วยกัน...แล้วรอดมาด้วยกันอย่างวันนี้” เจนจิราชูนิ้วก้อยกระดิก ดุ๊กดิ๊ก สาธิตจำใจเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวนิ้วก้อยของเจนจิรา

“สัญญาแล้ว เราจะต้องไม่ทิ้งกัน พี่ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด” เจนจิราเกี่ยวก้อยไม่ยอมปล่อย แล้วเสียงเคาะ กระจกรถดังขึ้น เจนจิราหันไปมองกระจกฝั่งที่นั่งตนเอง เห็นเจตรมาเคาะเรียก

“รีบเข้าบ้านเถอะ พี่จะกลับไปตรวจดูในคอมเองเผื่อเจอข้อมูลสำคัญ” สาธิตเอ่ยบอก ขณะที่เจตรมอง เจนจิรากับสาธิตที่ดูสนิทสนมกันแบบไม่ไว้ใจ เจนจิราหันมาเห็นเจตรยังสอดส่องอยู่ก็รีบลงจากรถ

“แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะคะ” เจนจิราบอกสาธิตที่อยู่ในรถ สาธิตเหลือบมองเจตรแต่ไม่คิดจะทัก รีบขับรถ ออกไป

“รถตัวเองไปไหน? ทำไมต้องให้เค้ามาส่ง” เจตรเอ่ยถาม

“เจนไปธุระ  ก็เลยจอดรถทิ้งไว้ออฟฟิศ”

“แน่ใจนะว่าไปธุระ” เจตรมองดูเสื้อผ้าเจนที่ดูมอมแมมกว่าทุกวัน

“พี่เจตร...เจนไม่ใช่เด็กอนุบาลแล้วนะ จะมาจับผิดอะไรนักหนา” เจนจิราโวยวาย

“ไม่อนุบาลเลย ชวนผู้ชายเกี่ยวก้อย ฟันแท้ขึ้นหมดปากรึยังจ๊ะ” เจตรชูนิ้วก้อยล้อเลียน

“ว่างเหรอ มาจับผิดอยู่ได้” เจนจิราเอ่ยอย่างหงุดหงิดเดินเข้าบ้านไปก่อน เจตรยืนนิ่งอยู่ ยังไม่อยากจะ เชื่อเจนจิราเท่าไหร่

ที่บ้านของสิทธา เสียงมือถือดังขึ้นระหว่างที่สิทธาเดินเข้าบ้านมา   สิทธากดโทรศัพท์รับสาย

“นั่นใคร?”

“ผมเอง” สาธิตโทรมาจากห้องนอน ขณะที่นั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คของเวทิต