บทละครโทรทัศน์ คลื่นชีวิต ตอนที่ 18 หน้า 3
“ไม่ไป !”
“ไม่ไปเจอตบ !” จีราวัจน์ขึ้นเสียงดุเอาเรื่อง
“เอาเลย ! จะตบ จะเตะ จะต่อย ก็เอาเลย ! แต่ไม่กลับเว้ย ! ถ้าให้กลับบ้าน นอนข้างถนนกับหมาดีกว่า” ชยันต์เอ่ยโวยวาย !
“จะนอนกับหมา..ถามหมารึยังว่ามันอยากให้นอนด้วยรึเปล่า! ไป เลิกงอนเมียแล้วกลับบ้าน!” จีราวัจน์ เอ่ยพลางลากแขนชยันต์ให้ลุกยืน
“ครั้งนี้พี่ไม่ได้งอน พี่ไม่ได้โกรธ แต่พี่ผิดหวัง เปี๊ยกจ้างคน...ยิงจี ! พี่รับไม่ได้” ชยันต์สะบัดแขนออก ไม่ยอมไป จีราวัจน์ทนความงี่เง่าของชยันต์ไม่ไหว จึงเขกกะโหลกชยันต์ดังโป๊ก !!!
“โอ๊ย !!!!! เขกหัวทำไม ?!” ชยันต์ร้องขึ้นแล้วหันมามองหน้า
“จะได้มีสติ แล้วฟังชัดๆ ว่าคุณเปี๊ยกไม่ใช่คนจ้างมือปืน! แต่เป็นคนอื่น !” จีราวัจน์เอ่ยบอกอย่างระอาใจ
“อะไรนะ ?” ชยันต์ชะงัก จีราวัจน์ดีดหูชยันต์ดังแป๊ะ !!!
“โอ๊ยยยยยย !!!! จะดีดหูทำไมอีก !!” ชยันต์ร้องลั่นด้วยความเจ็บ
“กระตุ้นหูให้ฟังชัดๆ ไง คุณเปี๊ยกไม่เกี่ยว! กลับบ้าน !” จีราวัจน์เอ่ยแล้วดึงแขนชยันต์ลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยววววว” ชยันต์ร้องขัดขึ้น
“มีปัญหาอะไรอีก ?” จีราวัจน์ยืนเท้าเอวมองชยันต์อย่างเหนื่อยใจ
“พี่รู้สึกโลกหมุน” ชยันต์ตาลอย เอ่ยจบก็น็อก ล้มลงนอนกองกับพื้น
“พี่ชยันต์!!! ขอโทษนะดาวคืนนี้คงต้องให้พี่ชยันต์ นอนที่นี่แล้วล่ะ” จีราวัจน์มองชยันต์อย่างเซ็งๆ
“ดาวน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่คุณเปี๊ยกสิ..จียิ่งมีคดีกับคุณเปี๊ยกอยู่ ถ้าคุณเปี๊ยกรู้ว่าพี่ชยันต์มาค้างที่นี่.. ปัญหาจะวิ่งเข้าหาจีไม่จบน่ะสิ” ดารากายิ้มขำผสมระอา จีราวัจน์มองดารากา แล้วมองชยันต์ที่นอนกองที่พื้น อย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ภายในห้องนอนของปียากุล หญิงสาวนอนกอดเสื้อแจ๊คเกตของชยันต์อยู่ ทว่านอนไม่หลับ เพราะในหัว ยังได้ยินเสียงจีราวัจน์ดังก้องวนเวียนในหัว
“พี่ชยันต์อาจผิดที่กล่าวหาคุณรุนแรง แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะคุณก็กล่าวหาในสิ่งที่เขาไม่ ได้ทำเหมือนกัน จนทำให้คุณกับพี่ชยันต์เริ่มต้นไม่เชื่อใจกันแบบนี้ !
หัวใจของคนมันก็เหมือนแท่งหิน ต่อให้รักและมั่นคง แต่ถ้าโดนทุบซ้ำๆ มันก็พังได้ ตอนนี้พี่ชยันต์ยังรัก คุณ คุณยังมีโอกาสรักษาความรักของคุณไว้..คนเราถ้ารักใคร มันไม่หมดรักกันง่ายๆ แต่ถ้ามันหมด..ต่อให้อยาก ได้มันกลับมา..ของที่มันหมดไปแล้ว..ยังไงมันก็ไม่มีอีก!..ฉันหวังว่าคุณจะแก้ไขทุกอย่างได้ก่อนที่จะถึงจุดนั้นนะ คุณเปี๊ยก !” ปียากุลหลับตา เหมือนยังมีทิฐิไม่ยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง
“ไม่มีคุณ ...ฉันก็อยู่ได้” ปียากุลพูดเตือนตัวเอง แล้วเหวี่ยงเสื้อแจ๊คเกตของชยันต์ทิ้งไป..แต่มันยิ่งทำให้ ปียากุลอ้างว้างกว่าเดิม จนปียากุลทนไม่ไหว ต้องคว้าแจ๊คเกตมาซุกหน้าแล้วร้องไห้