บทละครโทรทัศน์ คลื่นชีวิต ตอนที่ 8 หน้า 15
ทางด้าน ทีมงานมองไปทางปียากุล ปียากุลเดินเข้าไปหาชยันต์ โดยจงใจแทรกกลางระหว่างชยันต์กับเกด “ไหนดูสิ”
ชยันต์พูดกับเกด โดยไม่สนใจปียากุล“ตรงนี้ผมเข้าใจแล้ว ..ผมขอไปดูตรงโน้นต่อได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะคุณชยันต์ ..เดี๋ยวเกดพาไปค่ะ” ชยันต์ถือร่มเดินออกไปโดยไม่สนใจปียากุล “ขอโทษนะคะคุณเปี๊ยก” เกดยิ้มให้ปียากุล แล้วรีบเดินตามชยันต์ไป จากนั้นแสร้งเอาแปลนแบบคลุมหัวเพื่อกันแดด
ชยันต์เห็นเกดใช้แปลนกันแดด จึงนึกได้..ถือร่มกางให้เกดด้วย ทำให้เกดเดินร่วมร่มเดียวกับชยันต์ ปียากุลหุบร่มอย่างแรง หวังให้เสียงฟึดฟัดของตัวเองเตือนชยันต์ แต่เกดกับชยันต์ ยังคงคุยต่อโดยไม่สนใจปียากุล ปียากุลเดินออกไป เกดแอบมองปียากุลแล้วหันมาพูดกับชยันต์ต่อ
เกดเดินเข้าห้องน้ำพร้อมพนักงานหญิงคนหนึ่ง แล้วมายืนหน้ากระจกเพื่อแต่งเติมหน้า
“ฉันเห็นเธอให้แอดเฟรนด์ตัวเอง..แทนจะให้แอดเฟรนด์กลางของรีสอร์ทกับคุณชยันต์..นี่เธอคิดจะอ่อยคุณชยันต์เหรอ”
เกดหยิบลิปสติกมาเติมปาก ยิ้มเยาะ“แหม..ผู้กำกับละครเลยนะ .. มีโอกาสก็น่าลองไม่ใช่เหรอ”
“แต่เมียเขามาด้วยนะ”
เกดเบะปาก “เดินหน้าหงิกเป็นหมาหน้าย่นอย่างนั้น ไม่บอกก็รู้ว่าผัวคงเบื่อ” ทันใดนั้น ปียากุลเปิดประตู ห้องน้ำออกมา !! เกดกับพนักงานมองปียากุลอย่างอึ้งๆ “คุณเปี๊ยก...”
ปียากุลยิ้มเลือดเย็นให้เกด “ฉันหน้าหงิกเป็นหมาหน้าย่นงั้นเหรอ...” เธอเดินเข้าไปกดหัวเกดลงที่อ้างล้างหน้า เปิดน้ำก๊อกอย่างแรง แล้วใช้น้ำรดหน้าเกดจนเครื่องสำอางลบเละเทะไปหมด
เกดดิ้นรนและร้องโวยวาย “คุณเปี๊ยกปล่อยนะ !!! กรี๊ด !!!!!!! ปล่อย !!”
ปียากุลใช้น้ำล้างหน้าเกดอย่าง สาสม แล้วดึงหัวเกดให้เงยหน้ามาส่องกระจก “แล้วหน้าอย่างนี้เรียกว่าอะไร !!!!!”
เกดดิ้นรนให้ปียากุลปล่อยและร้องลั่น “คุณเปี๊ยก !!! ปล่อย!!!! ช่วยด้วย !!”
ทั้งเกดกับพนักงานก็รีบวิ่งหนีออกจากห้องน้ำหญิง ปียากุลตามมาติดๆ!! แล้วกระชากแขนเกดไว้
เกดโวยวาย “ปล่อยนะคุณเปี๊ยก !!! ช่วยด้วย !!!!!”
ชยันต์และทีมงานโลเคชั่นวิ่งเข้ามา ชยันต์รีบเข้าไปดึงปียากุลออกจากเกด “คุณทำอะไรเปี๊ยก !!!!!!!”
“ก็สั่งสอนคนที่จะมาแย่งของของเปี๊ยกให้มันรู้ว่า ..มันยุ่งกับของผิดคน !”
เกดพูดใส่ปียากุล “ฉันจะไปแจ้งตำรวจ !!”
“ไปเลย!! แล้วก็เก็บของออกไปจากที่นี่ด้วย ..เพราะฉันจะฟ้องให้ผู้จัดการไล่เธอออก !!”
ชยันต์ชัดขึ้น“ไปซะ”
ปียากุลพูดกับเกด“ได้ยินไหม ..ไปสิ !!”
ชยันต์หันมาบอกปียากุล “คุณนั่นแหละเปี๊ยก ..ไปซะ”