บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 9 หน้า 2
“ข้าแค่รู้สึกคุ้นๆ กับมันบอกไม่ถูก มองแววตามันเหมือนเคยเจอที่ไหน”
“แล้วเคยเจอที่ไหนหรือเจ้าคะ”
ซ่อนกลิ่นรำคาญหันมาแหวใส่ธูป “ข้านึกไม่ออก แล้วเอ็งจะสาระแนอยากรู้อะไรนักหนาฮะ”
ชะอุ้ย ธูปก้มหน้างุดไม่น่าเลย
อรพิลาสเดินดูดอกไม้อยู่บริเวณหน้าเรือนเล็ก
เจิมคอยเดินตาม “แดดแรงอย่างนี้ เข้าเรือนเถอะค่ะคุณหนูอร” อรพิลาสหันมาตอบเจิม “ไม่ ฉันจะไปเล่นในนั้น” อรพิลาสสะบัดหน้าพรืดเดินไป ก่อนจะหันมาสนใจเรือนเล็ก เจิมหน้าเจื่อนๆ พยายามกัน “อย่าเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อท่านจะดุเอานะเจ้าคะ”
“ฉันจะไป !!!!!” อรพิลาสพูดจบก็วิ่งเข้าไปเลย
“คุณหนูอรขา คุณหนูอร” เจิมร้องเรียกพลางวิ่งตาม
อรพิลาสวิ่งเข้ามาในเรือน พลางกวาดสายตารอบๆ สักพักอรพิลาสเห็นประตูห้องพิศแง้มอยู่เลยผลักเข้าไป อรพิลาสเห็นพิศที่ผมเผ้ารุงรัง หน้าตามอมแมมกำลังกินข้าวอยู่ก็ตกใจ “อ๊ายยยยย ผี !!!!”
เจิมวิ่งตามเข้ามาหาอรพิลาส “คุณหนูอรขา เป็นอะไรเจ้าคะ”
อรพิลาสร้องไห้ด้วยความกลัว “ผี ฉันกลัวผี ผีอยู่ในนั้น”
เจิมมองไปเห็นพิศนั่งอยู่ก็นึกสงสาร เลยเข้ามาปลอบอรพิลาส “ไม่ใช่ผีหรอกค่ะคุณหนู เข้าไปสิคะ เดี๋ยวบ่าวพาไป”
อรพิลาสมองเจิมชั่งใจ
เจิมจูงมืออรพิลาสเข้าไปในห้องพิศ เห็นสีหน้าอรพิลาสดูกลัวๆ “คุณพิศเจ้าขา คุณหนูอรเจ้าค่ะ” พิศหันมาเห็นอรพิลาสก็มองอย่างสงสัย เจิมค่อยๆ พาอรพิลาสเข้าไปใกล้พิศ พิศค่อยๆ ลูบคลำตัวอรพิลาสอย่างทะนุถนอม เจิมมองอย่างตื่นเต้น “คุณพิศจำคุณหนูอรได้ไหมเจ้าคะ”
พิศมองอรพิลาสสีหน้าครุ่นคิด พลันยิ้มออกมาอย่างดีใจ “ลูก” พิศดึงอรพิลาสมากอดแน่นพลางร้องไห้โฮ
เจิมนั่งมองปาดน้ำตาด้วยความสงสาร
อรพิลาสสีหน้ากลัวๆ ผลักพิศออกไป “ออกไป ออกไปนะ!!!!” อรพิลาสตีพิศใหญ่
เจิมพยายามห้ามไว้ “อย่าเจ้าค่ะคุณหนูอร อย่าทำอย่างนั้น”
ซ่อนกลิ่นเดินนำธูปมาพลางบ่นอุบอิบไปด้วย “ทีหน้าทีหลังไม่รู้อะไรจริงไม่จริงอย่าสะเออะมาบอกข้า ดูซิ ทำข้าเสียเวลา แล้วยังต้องไปโดนพระที่ไหนไม่รู้มาด่าข้าอีก”
ธูปก้มหน้างุดจ๋อยสนิท “บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ ต้องโทษนังเจิมที่มันพูดแบบนั้น บ่าวถึงได้...”
“หุบปากไปเลยไป ข้าไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเอ็ง”