บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 17 หน้า 3
“วันนั้นผมผิดเองที่ปล่อยให้ทุกคนพูด ทั้งที่คนที่ผมควรจะฟังที่สุดคือคุณ..ดาวนิล”
“พล! นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไง คุณหลงมันมากขนาดเชื่อคำพูดหลอกลวงของมันมากกว่าจิเหรอ”
“จิ คุณกล่าวหาเขาโดยไม่มีหลักฐานอะไรซักอย่างเลยนะ”
“แล้วมันมีหลักฐานอะไรล่ะคะ อะไรมันถึงทำให้คุณโง่เชื่อผู้หญิงชั้นต่ำ สิบแปดมงกุฎคนนี้”
“พอซะทีเถอะค่ะคุณจิดาภา คุณจะมาพูดจาดูถูกชั้นทำไม ชั้นไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับคุณ แล้วชั้นก็ไม่ได้มาหลอกคุณพลแบบที่คุณกล่าวหาด้วย”
“อ้อ งั้นเธอจะปฎิเสธว่าเรื่องที่ยัยคุณนายติ๊ดพูดมาทั้งหมดมันไม่จริงงั้นสิ”
ระหว่างที่ดาวนิลอึ้งไป ทรงพลพูดแทรกขึ้นมา
“ดาวนิลเขาไม่จำเป็นต้องตอบอะไรคุณอีกแล้วจิ” ทรงพลตัดบท “ผมมีเรื่องอยากพูดกับคุณเท่านี้ล่ะ เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันอีก” จิดาภาโกรธมาก หันไปหยิบแก้วเขวี้ยงกับพื้น
“จิอุตส่าห์เอาความจริงมาบอก แทนที่คุณจะตาสว่าง!”
“ขอบคุณในความหวังดีนะจิ แต่ผมเชื่อใจเขา และผมรู้ว่าดาวนิลจะไม่โกหกผม”
ทรงพลจับมือดาวนิลแน่นขึ้น ดาวนิลพูดอะไรไม่ออก
“นังดาวนิล อย่านึกว่าแกชนะชั้นได้ แกไม่มีวันเล่นละครโกหกคนอื่นไปได้อีกนานหรอก”
จิดาภาหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป ทรงพลพูดตามหลัง “เลิกยุ่งกับดาวนิลนะจิ ถือว่าผมขอร้อง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คนอย่างจิไม่ลดตัวลงไปยุ่งกับคนอย่างมันหรอก”
จิดาภาเดินออกไป ดาวนิลพูดอะไรไม่ออก นมน้อยมองตามจิดาภาไปแล้วถอนหายใจ
จิดาภาเดินออกมาจากในบ้านไปที่รถ นมน้อยเดินตามออกมา จิดาภาที่กำลังเปิดประตูรถหันมาเห็น
“จะตามมาเยาะเย้ยอะไรชั้นอีกล่ะ”
“เปล่าค่ะ คุณเป็นแขก ดิฉันก็เลยจะมาส่งคุณที่รถ”
“ทีแบบนี้ทำมาเป็นมารยาทดี สะใจอยู่ใช่ไหมล่ะที่พลไล่ชั้นออกมา”
“พูดกันตรงๆนะคะ ดิฉันไม่ได้ชอบอะไรคุณหรอก แต่ถ้าเรื่องที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง ดิฉันก็อยากถามว่าคุณแน่ใจแค่ไหน แล้วคุณมีหลักฐานอะไร”
จิดาภาหัวเรา “ทำไม? เป็นห่วงเจ้านายขึ้นมาล่ะสิ” จิดาภามองหน้านมน้อย “เรื่องอะไรชั้นจะบอก ก็ดีนะ อยากกำจัดชั้นดีนัก ได้คนอย่างมันมาแทน ทีนี้ล่ะ ชั้นได้รอสมน้ำหน้าแกให้สะใจแน่”
จิดาภาขึ้นรถแล้วขับออกไปเลยนะ”