บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 17 หน้า 4
“แหม ก็มันไปชุบตัวกรุงเทพมันต้องสวยขึ้นบ้างสิวะ”
“ไม่ใช่หรอกจ้ะ พี่จำผิดแล้วล่ะ”
“เห็นมะข้าบอกแล้ว”
“เฮ้ย มันใช่จริงๆนา” ชาวบ้านหันไปบอกช่อเอื้อง “บ้านเอ็งไม่มีทีวี ไปดูบ้านข้าไหม ชวนครูคำปันไปด้วยก็ได้ ครูต้องจำนังดาวนิลได้แน่ๆ”
“ไม่ใช่!” ช่อเอื้องรีบแก้ตัว “ชั้นเพิ่งไปเจอพี่ดาวนิลที่กรุงเทพมา เขาทำงานที่ร้านตัดเสื้อ” ชาวบ้านทำหน้าสงสัย
“ถ้าพี่เขาเป็นดารา ป่านนี้ชั้นก็อวดไปทั้งหมู่บ้านแล้วสิ จะมาปิดทำไม มีพี่เป็นดาราดังใครก็ต้องอยากอวดละ
“อือ...ก็จริง แต่ไม่ใช่จริงๆเหรอ ว้า.....อย่างนี้ข้าก็แพ้เขานะซิ”
“ชั้นจะโกหกทำไม แล้วพี่ก็อย่าไปพูดให้พ่อได้ยินล่ะ พ่อยิ่งคิดถึงพี่ดาวนิลอยู่ ได้ยินชื่อเดี๋ยวก็ยิ่งซึมไปอีก”
“เออ..ก็ได้ ข้าก็สงสารครูอยู่เหมือนกัน ดาวนิลไม่อยู่ ครูแกดูเหงาๆ”
“แล้วพี่ก็ไม่ต้องไปพูดกับใครล่ะ หน้าแตกเปล่าๆเดี๋ยวจะหาว่าชั้นไม่เตือน”
ชาวบ้านรีบกลับคำ “เห็นมะ ข้าบอกแล้ว ดีนะมาถามมันก่อน เกือบอวดคนบ้านอื่นไปแล้วไหมล่ะว่ารู้จักกับดารา ขายขี้หน้าตายเลย อ่ะ ทีนี้ถ้าใครมาบอกว่าเป็นนังดาวนิลข้าจะได้ยืนยันว่าไม่ใช่ แค่หน้าคล้ายกัน”
ช่อเอื้องมองทั้งคู่แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
คุณนายติ๊ดกับผึ้งเดินเชิดหน้าเข้ามาที่ที่ทำงานจิดาภา พนักงานหันมองก็พูดใส่เขาเหมือนตัวเองกว้างขวาง
คุณนายติ๊ดเดินไปพูดไปใส่หลายๆคน “สวัสดีค่ะ มาพบคุณจิดาภาค่ะ อย่าแปลกใจค่ะ สนิทกัน ช่างเสื้อส่วนตัว” คุณนายติ๊ดเดินมาถึงก็เปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน จิดาภาที่กำลังสั่งงานเลขาอยู่หันไปมอง
คุณนายติ๊ดเสียงร่าเริง “สวัสดีค่ะคุณจิดาภา ติ๊ดเอาเสื้อมาส่งค่ะ หลายตัวเลย วางดีๆสินังผึ้งเดี๋ยวยับหมด”
“เสื้ออะไร ชั้นไม่ได้สั่ง”
“ทราบค่ะว่าไม่ได้สั่ง แต่ติ๊ดรู้ใจ เห็นคุณจิเงียบไป คงกำลังกระหนุงกระหนิงอยู่กับคุณทรงพลเลยไม่มีเวลาไปดูเสื้อที่ร้าน ติ๊ดเลยมาให้ดูถึงที่เลยค่ะ เสื้อสวยๆใหม่ๆ แพงๆ เอาไว้ใส่ไปดินเนอร์กับคุณพลไงคะ”
จิดาภาหันไปดุเลขา “นี่ปล่อยให้คนพวกนี้มันเข้ามาถึงห้องทำงานชั้นได้ยังไง”
“ขอโทษค่ะ”
“ไปเรียก รปภ มาสิ” เลขารีบวิ่งออกไปเรียก รปภ. “รปภ? เรียกทำไมคะ?!”
“พวกแกยังจะกล้ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก เสื้อผ้านี่ถ้าไม่ขนออกไปชั้นจะให้แม่บ้านเอาไปทำผ้าขี้ริ้วให้หมด