บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 27 หน้า 4
จิดาภาเดินลงจากรถมาที่ป้อมยาม ยามเดินมาหา
“ไปตาม...” จิดาภาคิด “คนใช้สองคนในบ้านนี้มาพบชั้นตรงนี้” จิดาภายื่นแบงค์ห้าร้อยให้ “อย่าให้นมแก่มันรู้”
กล้วยกับอ้อยเดินมาที่หน้าบ้านอย่างกล้าๆกลัวๆ อ้อยหลบหลังกล้วย กล้วยบ่นอุบอิบ
“นังอ้อย ยังกับแกจะแอบมิด” กล้วย อ้อยพูดกับจิดาภา “คุณจิดาภาเรียกเราสองคนมามีอะไรเหรอคะ”
“ชั้นมีเรื่องจะถามพวกแกหน่อย”
จิดาภาหยิบแบงค์พันออกมาสองใบ กล้วยกับอ้อยมองอย่างตื่นเต้น แล้วก็ส่ายหน้า
“พวกหนูพูดเรื่องเจ้านายไม่ได้หรอกค่ะ คุณนมน้อยเคยสอนไว้ว่าคนใช้ที่ดี ต้องไม่เล่าเรื่องเจ้านายให้ใครฟัง”
“ตาย แม่พวกคนดี แต่คุณจิดาภาเขาไม่ได้จะมาถามเรื่องเจ้านายแกหรอกย่ะ”
“อ้าว แล้วคุณจะถามเรื่องอะไรคะ”
“ชั้นอยากรู้เรื่องคนแก่กับเด็กพิการที่อยู่บ้านนี้”
กล้วยกับอ้อยมองหน้ากันอย่างงงๆ “ตาคำปันน่ะเหรอคะ? คุณอยากรู้อะไรเหรอคะ”
“มันเป็นใคร? แล้วมันมาอยู่ในบ้านนี้ได้ยังไง”
“คุณจะรู้ไปทำไมล่ะคะ”
“ชั้นถามแก ไม่ได้ให้แกมาถามชั้น” จิดาภายื่นเงินให้ “ว่ายังไง จะตอบคำถามง่ายๆหรือให้ชั้นไปถามคนอื่น”
“จริงๆถ้าไม่ใช่เรื่องเจ้านาย...” อ้อยค่อยๆหยิบเงินมา “ตาคำปันเป็นพ่อของเด็กรับใช้ใหม่ในบ้านน่ะค่ะ”
“คุณๆเขาสงสารก็เลยให้อาศัยอยู่บ้านนี้ด้วย”
“แล้วก่อนหน้านี้มันอยู่ที่ไหน”
“เห็นว่าอยู่ทางเหนือนะคะ เขามาตามหาลูกสาวคนโตที่กรุงเทพ บอกว่ามาทำงานแล้วก็ขาดการติดต่อไป”
จิดาภาตาเป็นประกายขึ้นมา “งั้นคนที่อยู่บ้านนี้ ก็คือน้องสาวงั้นสิ แล้วเด็กพิการนั่นล่ะ ลูกใคร?”
“ไม่ใช่ลูกใครหรอกค่ะ เห็นว่าพี่สาวสงสารก็เลยเก็บมาเลี้ยง”
“จะว่าไปกลองมันมีบุญนะ ขนาดคุณดาวนิลเจอไม่กี่ครั้งยังถูกชะตา อยากขอมาเลี้ยงเลย”
จิดาภาได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา กล้วยกับอ้อยมองหน้ากันอย่างงงๆ
“ขอบใจนะ เป็นเงินสองพันที่คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มอีก”
จิดาภาเดินกลับขึ้นรถไป คุณนายติ๊ดรีบวิ่งขึ้นรถตามไป จิดาภาขับรถออกไป
“คุณจิเขาหัวเราะอะไรของเขา?”