บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 5 หน้า 2
ครูคำปันกินยาเสร็จ ก็ส่งแก้วน้ำคืนให้ช่อเอื้อง แล้วมองออกไปนอนหน้าต่าง เห็นฟ้าที่แทบไม่มีดาว
“พี่เขาไปกรุงเทพแค่ไม่กี่เดือน ทำไมพ่อถึงรู้สึกว่ามันนานนักนะ”
“พ่อคงไม่ชินมั้งจ๊ะ ก็พี่ดาวนิลไม่เคยไปไหนเลยนี่นา”
“นั่นสินะ ตั้งแต่เกิดเขาก็นอนที่บ้านนี้ทุกคืนเลยนี่ ไปนอนที่อื่นพี่เขาจะนอนหลับดีมั้ยก็ไม่รู้”
“พ่ออย่าคิดมากเลย เดี๋ยวพี่ดาวนิลทำงานเสร็จ เขาก็กลับมาแล้ว”
“กลับมาคราวนี้ พ่อจะไม่ให้พี่เขาไปไหนอีกแล้ว จะลำบากก็ลำบากไปด้วยกัน”
ช่อเอื้องมองพ่อ แล้วรู้ว่าพ่อดูคิดถึงดาวนิลมาก ช่อเอื้องเอาเสื้อมาปูข้างๆเตียงพ่อ “คืนนี้ชั้นนอนห้องนี้ดีกว่า”
“เอ้า ห้องตัวเองมีทำไมไม่นอน”
“แหม...ก็นอนคนเดียวชั้นกลัวผีนี่นา อากาศห้องนี้ก็เย็นสบายดีด้วย” ช่อเอื้องหาว “ชั้นง่วงละ นอนดีกว่าพ่อ อย่าเพิ่งชวนคุย พรุ่งนี้ชั้นต้องไปโรงเรียนแต่เช้า” ช่อเอื้องรีบลงนอน ครูคำปันมองลูกคนเล็กแล้วลงนอนปิดไฟ
“ดาวนิล...ลูกเป็นยังไงบ้างนะ” ในความมืด ช่อเอื้องแอบมองพ่อด้วยความเป็นห่วง
ร้านพิชิต ดาวนิลพาแขกมานั่งที่โต๊ะ แขกยื่นเงินให้ “ไม่เป็นไรค่ะ”
“เอ้า เอาไปสิ ทิป” ดาวนิลลังเล แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบ แขกแอบจับมือ ดาวนิลรีบชักมือกลับ แขกหัวเราะก่อนนั่งลง ดาวนิลดูเสียใจที่โดนแกล้ง เอาเงินใส่กระเป๋าแล้วรีบเดินออกไป ด้วยความรีบเลยไปชนกับลูกค้าคนหนึ่ง
ดาวนิลรีบก้มหน้าขอโทษ “อุ้ย ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไร” ทรงวุฒิไม่ถือสา เพื่อนตะโกนมาจากโต๊ะ “วุฒิ!.....วุฒิ.... ทางนี้”
ทรงวุฒิเดินไปหาเพื่อนโดยไม่ได้มองหน้าดาวนิล ดาวนิลมองทรงวุฒิก็จำได้ว่าคือคนที่มากับทรงพลคืนนั้น
ทรงวุฒิทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา
“หายหน้าไปซะนานเลยนะ”
“ก็พี่พลน่ะสิ บังคับให้ไปทำงานอยู่ได้ นึกดูต้องตื่นเจ็ดโมงไปดูงานที่บริษัท โอย...ไม่ไหวละ...เลยขอลางานมาใช้ชีวิตสามวัน”
ดาวนิลมองโต๊ะทรงวุฒิอยู่ พนักงานคนหนึ่งกำลังจะเดินไปเสิร์ฟเหล้าที่โต๊ะนั้น
“เดี๋ยวชั้นยกไปให้เองพี่ เออ..แขกเก่าชั้น”
“เออ ให้มันขยันทำงานแบบนี้หน่อย ไม่ใช่เอะอะจะขอไปล้างจานในครัว!”
ดาวนิลรับเครื่องดื่มมาจากพนักงาน แล้วเดินไปที่โต๊ะทรงวุฒิกับเพื่อน
“ทำไมไม่ชวนพี่พลมาด้วยละ มาคราวที่แล้วพี่แกก็ดู enjoy ดีนี่หว่า” ดาวนิลนั่งลงข้างๆเอาเหล้าวางบนโต๊ะ