บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 20 หน้า 3

ดาวนิลหยิบหมอนมาขว้าง “ออกไป บอกให้ออกไป!! “
“ว้าย น้องดาวนิลเป็นบ้าอะไรคะเนี่ย”
หลิวหลิว ถอยไปเปิดประตูห้อง เทวัญที่มาพอดีเห็นแล้วรีบเข้ามาห้ามดาวนิลไว้ “ดาวนิล! หยุดเดี๋ยวนี้!”
ดาวนิลเห็นเทวัญก็ร้องไห้ ความกดดันประดังเข้ามาจนซวนเซจะล้ม เทวัญเข้ารับร่างดาวนิลไว้ ดาวนิลร้องไห้แล้วทรุดลงไป หลิวหลิวงุนงง “นี่มันเรื่องอะไรกันคะคุณหมอ”
“กลับไปก่อนเถอะครับ”
“อ้าว..แล้วละครวันนี้ล่ะคะ”
“กลับไปก่อน หมอขอร้อง”
“ค่ะๆ” หลิวหลิวรีบออกไปแล้วปิดประตู ดาวนิลร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดคุณหมอ
ดาวนิลทำให้พ่อต้องตาบอด เพราะดาวนิลคนเดียว”
“ดาวนิล...” เทวัญลูบหัวดาวนิลด้วยความเป็นห่วง
บ้านวรรณา ครูคำปันนั่งอยู่ในบ้าน กลองเล่นของเล่นอยู่ใกล้ๆ “ตา....เมื่อไหร่เราจะกลับบ้านเรากัน”
ครูคำปันถอนหายใจ “ต้องหาพี่ดาวนิลให้เจอก่อน”
“แล้วเมื่อไหร่ถึงจะเจอล่ะจ๊ะ” ครูคำปันไม่รู้จะตอบหลานว่าอะไร กลองทำท่าคิด
“พี่ดาวนิลที่เจอเมื่อวาน เขาซ้วยสวยล่ะตา”
ครูคำปันหัวเราะ “เหรอ เสียดายตามองไม่เห็น จะได้รู้ว่าเขาสวยเท่าพี่ดาวนิลของเราหรือเปล่า”
ครูคำปันลูบหัวกลองแล้วถอนหายใจ ตามองไปข้างหน้า ในหัวมีแต่ภาพดาวนิล
ห้องกินข้าวบ้านทรงพล ทรงวุฒินั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ช่อเอื้องยกอาหารเช้าแบบอเมริกันมาเสิร์ฟ ทรงวุฒิยิ้มให้ช่อเอื้อง “ฝีมือเธอเหรอ ต้องอร่อยแน่เลย”
“เปล่า อาหารฝรั่งแบบนี้ชั้นทำไม่เป็นหรอก”
“ยังไงเธอเป็นคนยกมาก็ต้องอร่อยอยู่ดี กินอะไรหรือยัง นั่งกินด้วยกันสิ”
“ชั้นเป็นคนใช้ จะให้กินข้าวกับเจ้านายได้ยังไง”
“นี่มันสมัยไหนแล้ว แล้วเธอก็เป็นเพื่อนชั้นด้วย” ทรงวุฒิยิ้ม “เอาข้าวมานั่งกินด้วยกันสิ กินคนเดียวมันเหงาอ่ะ”
“ปกติพี่ชายนายไม่มากินข้าวพร้อมกันเหรอ”
“พี่เทวัญออกไปไหนแต่เช้าก็ไม่รู้ ส่วนพี่พลไปส่งพี่ดาวนิลตั้งแต่เมื่อคืนเพิ่งกลับมา คงกำลังอาบน้ำอยู่ ถ้านมรู้ บ้านแตกแน่”