บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 1 หน้า 5
“ต้องขอบคุณผู้ใหญ่นะที่นึกถึงคณะชั้น”
“แหม...ครูคำปัน คณะครูเป็นคณะเก่าแก่ ลูกศิษย์ลูกหาก็เยอะ การแสดงล้านนาจะไปหาคณะไหนทำได้ดีเท่าครู”
“พูดแบบนั้นมันไม่เกินไปหน่อยเหรอผู้ใหญ่” หนานเมืองเดินเข้ามาพร้อมรินคำ
“คณะครูคำปันตั้งมาก่อนคณะอื่นน่ะใช่ แต่ตั้งก่อนไม่ได้แปลว่าจะดีกว่า”
“อะไรกันหนานเมือง มาพูดจาหาเรื่องกันแบบนี้ทำไม”
“ก็ที่พ่อผู้ใหญ่ทำ มันยุติธรรมตรงไหน งานใหญ่ๆแบบนี้ทำไมไม่นึกถึงคณะชั้นบ้าง คนคณะชั้นก็เยอะกว่า เสื้อผ้า เครื่องดนตรีอะไรก็ใหม่กว่า”
รินคำเหน็บ “จะหาการแสดงไปอวดคนกรุงเทพทั้งที เอาของเก่าๆไป อายเขาแย่”
ทอนดุ “รินคำ! ทำไมพูดแบบนี้”
รินคำรีบวิ่งเข้าไปกอดแขน “หือ...ก็มันจริงนี่...พี่ทอนนะพี่ทอน งานแบบนี้ทำไมไม่มาบอกรินคำล่ะจ๊ะ”
รินคำหันไปมองดาวนิล “ไปบอกคนอื่นทำไม”
“ก็ไหนเขาว่าคณะหนานเมืองมีคนจ้างเต็มไปจนปีหน้าแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใครมันพูดแบบนั้น.....นี่มันขัดขากันไม่ให้ได้งานนี่”
“จะมีใคร ก็ลูกสาวเรานั่นแหละ เห็นพูดอวดคนเขาไปทั่ว” รินคำหน้าเสีย
“นังรินคำ” รินคำรีบเข้าไปแอบหลังทอน
“แต่ก็นั่นแหละ งานนี้ถือเป็นหน้าเป็นตาของหมู่บ้าน ผู้ใหญ่จะยกงานใหญ่ให้ครูคำปันง่ายๆแบบนี้ ชั้นไม่ยอม”
ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจ ทอนตัดสินใจพูดขัดขึ้นมาเพื่อช่วยคณะของดาวนิล
“แต่ชั้นบอกทางนั้นไปแล้ว ว่าจะมีการแสดงรำดาบของดาวนิล เขาฟังแล้วก็ชอบมากด้วย”
“แค่รำดาบ เดี๋ยวชั้นหาคนมารำให้ก็ได้” ยังไม่ทันที่ใครจะตอบเสียงช่อเอื้องก็ดังแทรกเข้ามา
“แล้วจะสู้พี่ดาวนิลได้เหรอ” ช่อเอื้องเดินเข้ามาประชันหน้ากับหนานเมืองแบบไม่กลัว
“ใครๆก็รู้ทั้งนั้นว่าฝีมือรำดาบพี่ดาวนิลไม่มีใครสู้ได้ หรือลุงหนานเมืองจะกล้าส่งใครมาสู้ อย่าบอกนะว่ารินคำ ลูกสาวลุงน่ะ แค่จับดาบยังไม่เคยเลยมั้ง”
“นังช่อเอื้อง...เป็นเด็กเป็นเล็ก กล้าพูดกับผู้ใหญ่แบบนี้เหรอ”
“ก็ผู้ใหญ่พูดผิด เด็กก็มีสิทธิ์จะเถียงสิ”
คำปันปราม “ช่อเอื้อง!” ช่อเอื้องหันมามองคำปัน “ขอโทษลุงหนานเมืองเดี๋ยวนี้”
“แต่ว่า...”