บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 19 หน้า 5

พระกำนัลนารีสังข์ : น้องลืมเลยเจ้าคุณพี่...วันนั้น ที่กรมพระราชวังบวรฯ ทูลขอพระบรมราชานุญาตจากองค์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวนั้น...เจ้าพระยาพิชัยก็เฝ้าทูลละอองธุลีพระบาทอยู่ที่นั่นด้วย...ตัวร้ายนักนะ...เจ้าขุนศึกชรา

พระยาพลเทพ : จำไว้นะสังข์...วันพระไม่ได้มีหนเดียว

พระราชฐานชั้นกลาง พระบรมมหาราชวัง กรมพระราชวังบวรฯ เข้าเฝ้าพระเจ้าอยู่หัวในห้องพระบรรทม

สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ลูกขอพระราชทานอภัยโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้ทุกคนต้องเสี่ยงชีวิตถึงเพียงนี้ โชคดีเหลือเกินที่ไม่มีใครเป็นอะไรเลยนอกจากคนร้าย...แต่ก็นับว่าเป็นประโยชน์เหลือประมาณ ที่ลูกได้มีโอกาสได้เห็นและได้ยินถึงความจงรักภักดีของไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินชาวกรุงศรีที่มีต่อพระองค์ทูลกระหม่อมพ่อด้วยตัวของลูกเอง...ดวงตาและใบหน้าของพวกเขา ล้วนแล้วแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความปรีดาปราโมทย์ เมื่อได้เอ่ยพระนามมหาราชาของพวกเขา...พะย่ะค่ะ

พระเจ้าอยู่หัวเอกทัศ : ถ้าไม่เกิดเหตุร้าย...คงเป็นอีกวันหนึ่งที่ลูกมีความสุขใช่ไหม...สุทัศ

สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : พะย่ะค่ะ...แต่ทำไมทูลกระหม่อมพ่อถึงทราบว่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นในวันนั้น

พระเจ้าอยู่หัวเอกทัศ : สุทัศ...การอยู่บนที่สูงนั้น...มันเป็นอันตรายถึงชีวิตมิใช่รึสุทัศ

สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : เหมือนกับเวลาที่เราอยู่บนพระที่นั่งดูดาวตามพระราชกระแสรับสั่งจริงๆ พะย่ะค่ะ

พระเจ้าอยู่หัวเอกทัศ : ขอบใจนะ...เจ้าคุณพิชัย...แล้วเจ้าด้วยพิมาน...ที่ถวายความอารักขาองค์กรมพระราชวังบวรฯ เป็นอย่างดี

พระที่นั่งดุสิต กรมพระราชวังบวรฯ ทรงพระดำเนินในพระมหาปราสาท พิมานตามเสด็จ

สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ทูลกระหม่อมพ่อจะไม่ทรงกริ้วฉันเลยในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

พระพิมานสถานมงคล : แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดอันใดในองค์ทูลกระหม่อมเลยพะย่ะค่ะ

สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : แล้วฉันก็ไม่เคยคิดเลยว่า พิมานจะเป็นผู้ร้ายปากแข็งเช่นนี้

พระพิมานสถานมงคล : ผู้ร้ายปากแข็งยังไงรึพะย่ะค่ะ

สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ก็พิมานปิดปากเงียบ ไม่ได้ให้ฉันล่วงรู้แม้แต่น้อยนิดว่าแอบมีกองทหารอารักขาฉันอยู่ห่างๆ ตลอดเวลาน่ะสิ...

พระพิมานสถานมงคล : มันเป็นหน้าที่ของกองมหาดเล็กรักษาพระองค์ ที่จะต้องถวายการอารักขา โดยมิให้ต้องทรงระคายเคืองพระราชหฤทัยพะย่ะค่ะ