บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 14 หน้า 2

เจ้าฟ้าสุทัศเสด็จลงประทับนั่งตรงระเบียง

เจ้าฟ้าสุทัศ : ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกันนะว่า การนอนให้หลับสนิทจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย

พิมาน : ทรงพระสุบินร้ายๆ อีกไหมพะย่ะค่ะ

เจ้าฟ้าสุทัศ : ไม่...

เจ้าฟ้าสุทัศทรงเหม่อมองไปยังยอดพระมหาปราสาท

เจ้าฟ้าสุทัศ : ช่างงามเสียเหลือเกินจริงไหมพิมาน

พิมาน : จริงพะย่ะค่ะ

เจ้าฟ้าสุทัศ : ใจหายไหม...พิมาน

พิมาน : ใจหายพะย่ะค่ะ

เจ้าฟ้าสุทัศน้ำพระเนตรไหล

เจ้าฟ้าสุทัศ : ฉันไม่เคยจากวังหลวงไปอยู่ที่ไหนมาก่อนเลย คิดดูสิ อยู่ๆ วันหนึ่งเราก็จะไม่ได้เห็นภาพเหล่านี้อีกต่อไปแล้ว

พิมาน : แต่พระราชวังจันทร์เกษมก็ไม่ได้อยู่ไกลถึงหัวเมืองเลยพะย่ะค่ะ

เจ้าฟ้าสุทัศ : แต่พระราชวังไหนๆ ก็ไม่เหมือนพระบรมมหาราชวัง ฉันเกิดที่นี่ ฉันอยากตายที่นี่...พิมาน

พิมาน : วันหนึ่ง เมื่อทูลกระหม่อมเสด็จขึ้นครองราชย์สมบัติเป็นสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ต้องเสด็จกลับมาประทับที่นี่อยู่ดีพะย่ะค่ะ

เจ้าฟ้าสุทัศ : มันยังอีกนานนัก พิมาน และขอให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้จนกว่าวันนั้นจะมาถึง

พิมาน : บรรทมเถอะ...พะย่ะค่ะ

เจ้าฟ้าสุทัศ : ขอให้ฉันนั่งอยู่ต่ออีกหน่อยเถิด...แล้วเป่าขลุ่ยให้ฉันฟังด้วยนะพิมาน

พิมาน : พะย่ะค่ะ

พระที่นั่งบรรยงค์รัตนาสน์ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเอกทัศทรงตีฆ้องเป็นสัญญาณส่งนางพระบำเรอกลับ พระกำนัลนารีสังข์ซึ่งนั่งอยู่ที่พระทวาร ลุกขึ้นเปิดพระทวารถวายบังคมแล้วคลานเข้าไป ตามมาด้วยหมู่พระกำนัลนารี สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเอกทัศประทับยืนอยู่หน้าฆ้องใหญ่ มหาดเล็กเวรนอนคลานตามเข้ามา สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเอกทัศเสด็จตรงไปประทับยังพระแท่นบรรทม ส่วนแขนั่งอยู่ด้านในมีม่านบังไว้

พระเจ้าอยู่หัวเอกทัศ : แข...มันเป็นญาติเจ้าหรือ สังข์

กำนัลนารีสังข์ : ญาติห่างๆ เพคะ ญาติทางคุณแม่เพคะ พอพระราชหฤทัยไหมเพคะ หากไม่พอพระราชหฤทัยก็ทรงลงพระราชอาญาเถิดเพคะ