บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 20 หน้า 2
“แม่รู้มั้ยครับว่าครูสวัสดิ์อาจจะฟ้องกลับแม่ ข้อหาหมิ่นประมาท ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง เพราะแม่ใจร้อน ด่วนตัดสิน...”
“ให้มันฟ้อง ฉันไม่สน”
“เพราะแม่รู้ดีว่าเค้าจะไม่ทำ”
“ถึงมันทำ ฉันก็ไม่กลัว ต่อให้ต้องขึ้นศาลกี่ครั้ง ฉันก็จะไป ท้ายที่สุดถึงฉันจะแพ้คดี เสียเงินค่าปรับ ติดคุก ฉันก็จะยอม”
“แม่ทำแบบนี้ทำไม”
“เพื่อให้มันเห็นว่า ฉันจะไม่มีวันยอมรับมัน! แม้ฉันจะต้องทำผิด!”
ณรังคเหนื่อยใจกับความคิดเอาชนะของประคอง ยามนี้เขารู้สึกว่าคองเหมือนคนแปลกหน้า
“แม่เป็นอะไรไป...เกิดอะไรขึ้น แม่ไม่เคยเป็นแบบนี้เลยแม่เคยสอนผมให้มีเหตุผล ให้เข้าใจ...”
“หยุด!”
ณรังค์มองประคองด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะสังเกตเห็นสร้อยมรกตที่ประคองใส่มาด้วย
เขานึกขึ้นได้ว่าสร้อยมรกตเส้นนี้เขาเคยเห็นหม่อมช้องนางเคยใส่
“แม่ใส่สร้อยของหม่อมช้องนาง...”
“ใช่! แล้วทำไม!”
ณรังค์สับสน กลัวว่าสิ่งที่สังหรณ์เกี่ยวกับประคองจะเป็นเรื่องจริงที่เขารับไม่ได้
ในห้องพักฟื้นของแม้นเทพ ประคองเดินมาหาเขาด้วยความเกลียดชัง จังหวะเดียวกันนั้นพยาบาลพิเศษลากเก้าอี้มานั่งเฝ้าแม้นเทพ ประคองมองไม่พอใจ
“อะไรคะ มานั่งอยู่ทำไม”
“มาเฝ้าท่านชายค่ะ”
“แต่ฉันไม่ได้สั่ง”
“คุณณรังค์สั่งเอาไว้ค่ะ ว่าให้อยู่ช่วยคุณประคองดูแลท่านชายตลอดเวลา”
ประคองโกรธที่ณรังค์สั่งการแทน
สิริกันยาขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรม เธอมองไปรอบๆแปลกใจที่เห็นปฐวีแล้วมือถือของสิริกันยาดังขึ้น
“ฮัลโหล ฉันมาแล้ว แต่ไม่เห็นคุณหญิง”
ปฐวีหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง มองสิริกันยาด้วยสายตาเกลียดชัง แต่ยังใจเย็น
“ใจเย็นก่อนสิ ฉันกำลังเดินทาง”
“ถ้าช้ามาก แล้วคุณณรังค์ไม่เห็นฉันอยู่ที่โต๊ะ ฉันจะถูกดุ”
“เหรอ”
“รีบมาดีกว่าค่ะ เกรงว่าฉันจะไม่อดทนมากพอ”