บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 13
บทประพันธ์ วาสนา บทโทรทัศน์ คนเขียนเงา
ในสวนของวังจงสวัสดิ์ ปฐวียังหาเรื่องละมุลกับณรังค์ไม่เลิก เธอจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไม่ ก็ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!!!”
ละมุลเครียด ร้องไห้อย่างเป็นทุกข์
“ละมุล...เป็นอะไร”
“ละมุลไม่ไหวแล้ว ละมุลไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
ณรังค์ปลอบละมุลด้วยความเห็นใจ ประคองแอบมองดูละมุลด้วยความสงสาร เธอโกรธปฐวี
ประคองเดินเข้าตึกใหญ่ จังหวะนั้นปฐวีเดินมา ประคองเรียกด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
“คุณหญิงคะ”
“อะไร!”
“เมื่อกี๊ ดิฉันเห็นคุณหญิงคุยกับตาณะและละมุล...มาแสดงความยินดีเหรอคะ”
“เรียกที่ฉันด่ามันว่ายินดีเหรอ...ประสาท!”
“ทำไมไม่ยินดีล่ะคะ ในเมื่อทุกอย่างมันก็เป็นไปตามที่คุณหญิงต้องการแล้ว แต่กลับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง...ใครกันแน่คะ ที่ประสาท”
“นังประคอง!!!”
“อ้อ หรือว่าที่คุณหญิงโกรธ เพราะสองคนนั่นรักกันจริง ไม่ได้ฝืนใจแต่งงานกัน”
“ฉันไม่เชื่อว่าพวกมันจะมีความสุขจริง ตอแหล!”
“อืม...ไม่เชื่อ ก็ต้องมาดูให้เห็นกับตาค่ะ ดิฉันกับลูกจะไม่ย้ายออกไปไหน รอให้คุณหญิงมาเห็น ว่าเรามีความสุขกันมาก”
ประคองยิ้มเย็นให้ก่อนจะออกไป คล้อยหลังปฐวี ประคองเปลี่ยนสีหน้า เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ปฐวีอกแทบแตกตาย ที่ถูกประคองเย้ย
ณรังค์ยังปลอบละมุลที่นั่งน้ำตาซึม
“โอเคขึ้นหรือยัง”
ละมุลส่ายหน้าแทนคำตอบประคองเดินเสียงเข้มเข้ามา “แม่เคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าให้เลิกทำตัวอ่อนแอสักที!”
ละมุลหน้าเสีย ตกใจ กลัวประคอง ณรังค์แปลกใจเห็นประคองกราดเกรี้ยวกับละมุล
“แม่....”
“น้ำตามีไว้สำหรับคนพ่ายแพ้เท่านั้น จะไม่มีใครย้ายออกไปไหนทั้งนั้น จนกว่าไม่ใครก็ใครต้องตายกันไปข้างหนึ่ง! ต่อไปนี้ อย่าให้ฉันเห็นน้ำตาของแกอีก ถ้าไม่เชื่อ ก็ลองดู!”
ละมุลกลืนน้ำตาไว้ข้างใน ณรังค์ตกใจกับอารมณ์ของประคองที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
ปฐวีนั่งคิดเรื่องณรังค์กับละมุลอยู่ที่ห้องโถงวังจงสวัสดิ์แม้นเทพที่ดูกระฉับกระเฉงเตรียมออกไปข้างนอกหันมาเจอลูกสาว
“กลับมาทำไม”
“ตอนแรกจะแวะมาเอารองเท้าเพคะแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว”
“หมายความว่ายังไง”
ปฐวีไม่ตอบ เธอกดโทรศัพท์หาใครบางคน แม้นเทพมองอย่างสงสัย