บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 13 หน้า 4
“เป็นยังไงบ้างเพคะ ฝ่าบาท”
“ไปให้พ้นหน้าพ่อดีกว่า หญิงวี ขี้เกียจทะเลาะด้วย”
ปฐวีสังเกตอาการของแม้นเทพ ใบหน้าซีดเซียว และดูแก่ลงหลายปี ภายในไม่กี่วัน นึกเป็นห่วงแต่ยังปากเสีย
“อะไรกัน ทรงทำเหมือนตัวเองใกล้จะตายแล้วงั้นแหละ ไม่สมกับที่ทรงเป็นหม่อมเจ้าแม้นเทพผู้ไม่เคยแก่ ไม่เคยเจ็บและไม่ยอมตาย”
แม้นเทพเดือด “หญิงวี!!!! ฉันบอกให้ไปให้พ้น!!”
“อย่ากริ้วนักเลยเพคะ เดี๋ยวพระทัยวายขึ้นมา อยู่ไม่ถึงส่งตัวหญิงเข้าหอ หญิงคงเสียใจ...พิลึก”
แม้นเทพโมโหสุดขีด จะอาละวาด ประคองมองอย่างลุ้นแต่แม้นเทพกลับเย็นลง
“อย่าห่วงไปเลย ฉันจะไม่เป็นอะไร อย่างที่แกหรือใคร อยากให้เป็นง่ายๆ ฉันจะอยู่ดูแกมีความสุขในวันแต่งงานกับไอ้เกียรติศักดิ์ ดูไอ้ณะมันแต่งงานกับนังละมุล ดูจนกว่าฉันจะแน่ใจ...ว่าไม่มีใครทำเรื่องระยำดูหมิ่นจงสวัสดิ์ของฉันได้อีก...ออกไป!”
ปฐวีเจ็บ เถียงไม่ออก ลุกเดินไปแม้นเทพเข่าอ่อนลับหลังปฐวี
“ประคอง”
“เพคะ”
“ฉันเหมือนจะเป็นไข้”
“เสวยสักนิดก่อนนะเพคะ แล้วค่อยเสวยโอสถ”
อืม”
แม้นเทพร่างกายอ่อนแอ ประคองรีบจัดอาหารให้ แอบมองแม้นเทพด้วยสายตาแข็งกร้าว
สิริกันยายังคงนั่งเงียบ ไม่คุยอะไรกับอ๋อง อีกฝ่ายได้แต่จิบน้ำและไม่รู้จะคุยอะไรเช่นกัน ศรีนวลเห็นท่าไม่ดียกเหยือกน้ำมาเติมอีก
“มาเติมให้ค่ะ เหมือนจะไม่พอ”
“ขอบคุณมากครับ”
ศรีนวลลอบสังเกตท่าทางของสิริกันยาและอ๋องตลอดเวลา สิริกันยานั่งเฉยรอเวลาให้อ๋องลากลับไปเอง
“รับประทานข้าวด้วยกันนะคะ”
ศรีนวลชวน อ๋องยิ้มอย่างดีใจส่วนสิริกันยาทำท่าเหมือนไม่อยากให้อ๋องอยู่
“โอ๊ย...เหมือนไข้ขึ้นเลยย่า”
สิริกันยายแกล้งป่วยไข้ขึ้นเหมือนไล่อ๋องทางอ้อม
สิริกันยากับศรีนวลเดินมาส่งอ๋องหน้าบ้าน
“ผมกลับนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาเยี่ยม ไม่เคยเจอเจ้านายใจดีอย่างนี้มาก่อนเลย เจอแต่ไอ้พวกใจร้ายใจมาร...”
“ย่า...”
“คุณไม่ต้องไปส่งผมหรอก รีบไปนอนพักเถอะ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆที่นั่งคุยด้วยไม่ได้นาน”
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ คุณป่วย กลับมารบกวนเวลาพัก แล้วเจอกันนะครับ”
อ๋องกลับ สิริกันยามองโล่งอกจนลืมแกล้งป่วย เธอหันเจอศรีนวลยืนมองอยู่