บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 17 หน้า 2
ประคองโกรธณรังค์มาก
“กลับไปคุยกันที่วัง!”
ประคอง ณรังค์ ละมุล กลับไปถึงวังจงสวัสดิ์ ประคองโกรธมาก เธอตบหน้าณรังค์อย่างแรง
“อกตัญญู!!!”
ณรังค์นิ่ง
“หาสัจจะไม่ได้ เนี่ยน่ะเหรอ ลูกผู้ชาย!!!”
“ผมไม่เคยรับปากกับใคร ว่าจะแต่งงานกับละมุล”
“จะบอกว่าทั้งท่านชาย ชั้นแล้วก็น้อง เข้าใจผิดกันไปเองอย่างนั้นเหรอ!!! กล้าโยนความผิดให้คนอื่นแบบนี้ได้ยังไง! ยิ่งฟัง ชั้นก็ยิ่งสมเพช!! ชั้นไม่รู้จักแกอีกแล้ว นี่ไม่ใช่เด็กผู้ชายที่ชั้นเลี้ยงมา!! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงกลายเป็นคนแบบนี้!”
ณรังค์คุกเข่าก้มกราบแทบเท้าประคอง
“ผมขอโทษ...”
“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ ฉันต้องการเหตุผล!!! ทำไมถึงทำแบบนี้ หรือเพราะผู้หญิงคนนั้น!!!! มันอยากได้ตัวแกไป มันเลยให้แกทำแบบนี้ ใช่มั้ย บอกชั้นมา!”
“เรื่องนี้ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับกับสิริกันยาเลยครับ...เพราะผมคนเดียวเท่านั้นผมไม่อยากนิ่งเงียบอีกแล้ว การยอมรับ ที่จะทำตามคำสั่งของท่านชาย มันไม่ใช่ความกตัญญู แต่มันคือ...ความขี้ขลาด แล้วก็ไม่กล้ายอมรับความจริงต่างหาก”
“ความจริงอะไร!!!”
“ความจริงที่ผมไม่เคยรักละมุลมากไปกว่าการเป็นน้องสาว ความจริงที่ว่า การแต่งงานระหว่างผมกับละมุล มันไม่ใช่การแก้ปัญหาของท่านชายที่กลัวว่าคุณหญิงกับผมจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์กันขึ้นมาอีก”
“พอได้แล้ว!!! หยุด ไม่ต้องพูด!”
“ถ้าอย่างนั้น แม่คองกับละมุลก็ยอมรับความจริงซะทีสิครับ!!”
ประคองมองละมุลที่เอาแต่ร้องไห้ เธอเสียใจกับความจริงที่ได้ยิน
“แกใจร้ายมากที่เลือกเวลานี้พูดเรื่องนี้ เพราะเห็นว่าท่านชายประชวรหนัก จนลุกมาทำอะไรแกไม่ได้ใช่มั้ยท่านชายทำอะไรณะไม่ได้...แต่อย่าลืม...ว่ายังมีแม่อีกคน และชั้นก็ไม่ใช่หัวหลักหัวตอ ที่จะอยู่เฉยๆ!!!แกต้องแต่งงานกับน้อง!”
“ไม่ครับ”
ประคองตบหน้าณรังค์อีกครั้ง “ต้องแต่ง!”
ละมุล ชื่น สีดา บรรจง ต่างตกใจ
“ไม่ครับ”
ประคองตบณรังค์อีก “ต้องแต่ง!!!”
แม้จะเจ็บแต่ณรังค์ยังยืนยันคำเดิม “ไม่ครับ”
ประคองโกรธมากเข้าไปตีณรังค์
“ฉันบอกให้แต่ง!!!”
ชื่น สีดา บรรจงตกใจ จะออกไปห้าม แต่ละมุลเข้าไปก่อน
“แม่ พอแล้ว พี่ณะเจ็บ!!!”
“ถอยไป อย่ามายุ่ง!!!”
“ไม่!!!”