บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 17 หน้า 5
“ขาดเหลืออะไร แจ้งผมนะครับ”
“ขอบคุณมากครับ...ผมโอเค”
ทันใดนั้นสิริกันยาวิ่งหน้าตาตื่นมาหยุดหน้าประตู
“ผมโทร.ไปบอกคุณกันยาว่าคุณณรังค์จะมาค้างที่โรงแรม”
ครู่หนึ่งมีสายเข้ามือถือของวิเชียร
“ฮัลโหล..โอเค รีบไปเดี๋ยวนี้เลยขอตัวก่อนนะครับ มีลูกค้าวีไอพีกำลังเช็คอิน”
“เจอกันตอนประชุมครับ”
วิเชียรออกไป สิริกันยาเข้ามาช่วย
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ”
“ไม่มี”
สิริกันยายืนมองณรังค์ที่ท่าทางอิดโรย
“มองทำไม”
“เอ่อ...ไม่ได้มองค่ะ”
“ผมเห็น มีอะไรก็พูดมา”
“คุณดูเหนื่อย เลื่อนประชุมไปหน่อย สักชั่วโมงมั้ยคะ ให้คุณได้พัก”
“ไม่พัก”
สิริกันยาเบือนหน้าไปแอบเบะปากใส่ในความดื้อของณรังค์
“ถ้าอย่างนั้น...ฉันขอตัวก่อนนะคะ...”
หันมาอีกครั้งณรังค์ฟุบหลับบนเตียงแล้ว
“อ้าว....แล้วพูดทำไมว่าไม่พัก เหอะ!”
สิริกันยาดึงผ้าม่านปิด ไม่ให้แสงสว่างส่องรบกวนณรังค์ เธอห่มผ้าให้เขาอย่างเบามือ ณรังค์พลิกตัวมาเกี่ยวตัวสิริกันยาจนล้มนอนข้างณรังค์ เธอไม่กล้าส่งเสียงนอนแข็งทื่อณรังค์นอนหลับด้วยความเหนื่อยและมีเสียงกรนเบาๆ
“กรนด้วย...”
ณรังค์หลับ สิริกันยาแอบมองหน้าเขา ทั้งสองคนเพิ่งได้ใกล้ชิดกันครั้งแรก แม้ว่าคนหนึ่งหลับ คนหนึ่งตื่น แต่ทำให้สิริกันยารู้สึกดี
แต่ทันใดนั้น เสียงมือถือของสิริกันยาดังขึ้น ณรังค์เพิ่งรู้สึกตัวว่าสิริกันยานอนอยู่ข้างๆ ตื่นมาถึงกับตกใจ
“เฮ้ย!!!”
ณรังค์ลุกจากที่นอน สิริกันยายันตัวลุกขึ้น
“ได้ไงเนี่ย!”
“ก็คุณเหนี่ยวฉันลงไปเอง ตอนฉันกำลังห่มผ้าให้คุณ”
สิริกันยากับณรังค์หน้าแดงทั้งคู่
“เหรอ”
“อืม”
ต่างคนต่างเขิน ในขณะที่เสียงมือถือของสิริกันยายังดังต่อเนื่อง
“รับสายสิ”