บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 17 หน้า 4
“สันดานออกแล้วสินะ”
“เพราะเห็นสันดานของคุณหญิงก่อนไง....คุณหญิงไม่เคยรักษาคำพูดกับผม คิดจะเอาแต่ได้อย่างเดียว ทั้งๆที่ผมให้เกียรติคุณหญิงตลอดเวลา ...เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้...ผมจะทำในสิ่งที่ผมต้องการ คุณหญิงจะคิดยังไง...ผมไม่แคร์... ทำอะไรก็ต้องได้อย่างนั้น”
ปฐวีจะเดินหนี เกียรติศักดิ์จับแขนไว้
“จะไปไหน!”
“เรื่องของฉัน!”
“ต่อไปนี้ เรื่องของคุณหญิงก็คือเรื่องของผม เพราะเราสองคนถือว่าเป็นคนๆเดียวกันแล้ว”
ปฐวีมองเกียรติศักดิ์ด้วยสายตารังเกียจ
“อีกอย่าง...อย่าปิดมือถืออีก ผมต้องติดต่อคุณหญิงได้ตลอดเวลา! ผมอยากเจอตอนไหนก็ต้องได้เจอ!”
“ฉันไม่ใช่ทาส!”
“คุณหญิงไม่ใช่ทาส แต่เป็น...อีตัวที่ผมซื้อตัวมา!”
ปฐวีสุดเจ็บปวดเกียรติศักดิ์กระชากปฐวีออกไปอย่างผู้ชนะ
ในห้องณรังค์ ที่เรือนหลังเล็ก ณรังค์หยิบกระเป๋าเสื้อผ้า เขาเก็บเสื้อผ้าในตู้ใส่กระเป๋า
ณรังค์เปิดประตูออกมาละมุลยืนรออยู่หน้าห้องเห็นณรังค์ถิอกระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย เธอตกใจ
“พี่ณะ... อย่าคิดมากนะคะที่แม่พูดเพราะ แม่กำลังโกรธ แม่ไม่ได้คิดจะตัดขาดพี่ณะจริงๆหรอก พี่ณะอย่าน้อยใจนะ อย่าไปไหนนะ”
“พี่ไม่ไปไหนหรอก พี่จะยังอยู่ดูแลแม่คอง ละมุล แล้วก็ทุกคนที่นี่หน้าที่พี่ยังอยู่”
ละมุลมองที่กระเป๋าของณรังค์เชิงถาม
“พี่อาจไม่ได้กลับบ้าน ต้องเทียวไปมาระหว่างออฟฟิศกับโรงพยาบาล”
“พี่ณะ...”
“ละมุล!”
ละมุลพยายามรั้งณรังค์มองด้วยสายตาละห้อย
“หยุดเถอะ ฟังพี่นะ....อย่าเสียเวลากับพี่อีกเลยยิ่งยื้อ คนที่จะยิ่งเจ็บปวดคือละมุลเอง”
ละมุลเสียใจแม้รู้ตัวดีว่าณรังค์ไม่เคยรักแต่ยังทำใจไม่ได้
เกียรติศักดิ์ลากปฐวีมาที่คอนโดน
“ชอบมั้ย”
“แล้วไง”
“เรือนหอของเรา”
ปฐวีไม่ยินดียินร้ายเกียรติศักดิ์เห็นท่าที่เฉยชาของปฐวี เขาเข้าไปหวังจะเชยชมแต่ปฐวียังขยาด
“ปล่อย!!”
“ไม่ได้หรอก ตอนนี้อยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน”
เกียรติศักดิ์ลากปฐวีไปที่ห้องนอนเธอพยายามดิ้นหนี แต่ไม่อาจสู้แรงเกียรติศักดิ์ได้
“ปล่อยๆๆๆ”
ณรังค์ย้ายมาอยู่ที่โรงแรมชั่วคราว เขาเก็บเสื้อป้าใส่ตู้โดยมีวิเชียรช่วยจัดการให้