บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 18 หน้า 2
“ผมก็ไม่รู้จะบอกอะไรแม่ได้มากกว่านี้ คุณเองยังไม่ได้บอกอะไรผมเลย ว่าทำไมต้องลาออกจากงานทำไมต้องหนีออกจากบ้าน ผมก็เลยต้องบอกไปยังงั้นก่อน”
ละมุลทำหน้าไม่ถูกเพราะเป็นแบบที่สวัสดิ์พูดจริง ๆ
“ทั้งที่ผมไม่เห็นด้วย และเคยบอกคุณไปแล้วว่าเราไม่ ควรหนีปัญหา ทำไมถึงเลือกทำแบบนี้ มันร้ายแรงมากเหรอครับ”
“ขอโทษนะ แต่ฉันยังไม่อยากพูดตอนนี้”
“รอให้คุณพักให้สบายใจขึ้นก่อนก็ได้ครับ แต่คุณก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่คุณหนีมา ไม่มีใครหนีปัญหาได้ตลอดไปหรอกนะ”
“ขอโทษครูกับแม่ครูด้วยนะ ที่ทำให้เดือดร้อนถึงเวลา...ฉันจะตอบคำถามครูทุกคำถามค่ะ”
“นี่ถ้าผมเปิดเครื่อง คนที่บ้านคุณต้องโทรมาถามผมเรื่องคุณแน่ จะให้ผมตอบไปว่าไง”
“ตอบว่าครูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ได้มั้ยคะ ฉันยังไม่อยากเจอใครจริงๆ”
สวัสดิ์ยอมทำตามความต้องการของละมุล
ประคองกลับมาที่วังจงสวัสดิ์ โทร.คุยกับครูต้อยด้วยอารมณ์โกรธ
“ไม่รู้เลยเหรอ ว่าครูสวัสดิ์จะไปที่ไหนได้บ้าง!! แม่ไม่เชื่อ! ครูต้อยกำลังช่วยมันโกหกใช่มั้ย!! ระวังจะโดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดกับมัน!!”
ประคองวางสายด้วยอารมณ์คับแค้นใจ ชื่น สีดา บรรจง ยืนฟังหน้าสลอน
“มาเสนอหน้าอยู่ทำไม ทำไมไม่ช่วยกันตามหาลูกฉัน!”
“ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วครับ คิดไม่ออก”
“ก็คิดให้ออก!!!! ไป๊!”
ชื่น สีดาและบรรจงลนลานเดินออกไป ประคอง ร้องไห้เป็นห่วงละมุลและเริ่มสติหลุดคุมอารมณ์ไม่ได้
มีสุขเดินเอาชุดของตัวเองมาให้ละมุลยืมใส่ก่อน
“นี่ชุดของแม่ น่าจะใส่ได้อยู่ ใส่ไปก่อนนะลูกพรุ่งนี้ค่อยให้สวัสดิ์พาไปหาซื้อใหม่”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ขาดเหลืออะไรก็บอกนะลูก”
“ค่ะ”
“พักผ่อนเถอะครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้า ผมจะมาปลุก”
“ค่ะ”
ละมุลรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนและอบอุ่นของมีสุข พอละมุลปิดประตู มีสุขกันมาเตรียมจัดการกับลูกชายที่มาแบบไม่บอกกล่าวแถมมีสาวมาด้วยอีกต่างหาก
มีสุขหาที่นั่งคุยกับสวัสดิ์ที่มุมหนึ่งของรีสอร์ต
“แม่ควรรู้อะไรมากกว่าที่ลูกบอกเมื่อกี้มั้ย”
“ไว้ผมจะบอกแม่นะ...ขอเวลาอีกนิด”
“อืม...แม่เชื่อใจลูกนะ ว่าต้องมีเหตุผลที่ดี”
“ครับ”
“งั้นถามแค่ประโยคเดียว”
“ครับ”