บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 14 หน้า 5
“มันไม่ใช่อย่างที่เผือกคิด คือเรา...” ชัชรัณเห็นเผือกยิ้มแซวประมาณว่าอธิบายไปก็คงไม่เชื่อ
“ช่างมันเถอะ ผมกลับล่ะ”
“ง้อให้สำเร็จนะครับคุณชัช” ชัชรัณระอากับความเข้าใจที่โยทกาก่อไว้ดูจะแก้ได้ยาก
ชัชรัณยังมองหา “หายไปไหนเนี่ย” ชัชรัณตัดสินใจเดินกลับไปที่รถกระบะ ชัชรัณเห็นโยทกานอนหลับอยู่ที่กระบะหลังรถ “นี่คิดจะบอกกันไหมว่ามานอนอยู่ที่นี่ คุณ..คุณ”
โยทกานอนนิ่งไม่ขยับ ชัชรัณมอง ๆ แล้วถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองม้วน ๆ รองที่คอให้กับโยทกา ชัชรัณเดินขึ้นไปขับรถแล้วออกรถไปช้า ๆ สายตาชัชรัณมองโยทกาผ่านกระจกหลังอย่างคอยสังเกตตลอด โยทกายังนอนหลับไม่รู้สึกตัว
บ้านชายป่า รถของชัชรัณเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ชัชรัณลงมาจากรถเดินมาดู โยทกายังขดตัวนอนหลับดูไม่มีที่ท่าจะรู้สึกตัว
“คุณ...โยทกา ตื่นได้แล้ว” โยทกาปัดมือชัชรัณไม่ยอมให้ปลุก “จะนอน”
“ถึงบ้านแล้ว จะนอนในรถหรือไง โยทกา ลุก!”โยทกายังนิ่ง
เสียงมือถือชัชรัณสั่น ชัชรัณมองเห็นว่าเป็นเบอร์มือถือของพ่อโทรเข้ามา ชัชรัณมองแล้วกดสายทิ้ง ชัชรัณมองโยทกาว่าจะเอายังไงดี
ห้องทำงานเถกิง กรรณิการ์ฟังเสียงสัญญาณจากมือถือของเถกิง สัญญาณถูกกดตัดสาย กรรณิการ์พยายามจะโทรใหม่อีกหน “คุณกรรณ...”
กรรณิการ์รีบกดปิด แล้วลบการโทรออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวางมือถือไว้บนโต๊ะ แล้วทำเนียนจัดเอกสารบนโต๊ะให้เรียบร้อย เถกิงเปิดประตูเข้ามา
“ฉันเห็นคุณบอกว่าจะทำงานดึกน่ะค่ะ เลยเอาชาร้อนมาให้ แล้วก็เลยจัดโต๊ะให้ค่ะ”
เถกิงเดินมานั่ง “ขอบคุณครับ”
กรรณิการ์มองเถกิงอย่างลังเล “คุณติดต่อคุณชัชบ้างหรือเปล่าคะ” เถกิงมองว่ามีอะไร
“คุณชัชหายไปหลายวัน ฉันว่าคุณน่าจะคุยกับคุณชัชบ้างนะคะ ถ้าคุณโทรไป”
“ถ้าผมโทรไป มันไม่คุยด้วยหรอก ต้องเป็นสายจากที่บ้าน คุณท่านหรือมาลัยโทรไปมันถึงจะยอมรับสาย แต่มาลัยยืนยันว่ามันปลอดภัยดี ผมก็เลยไม่ได้ตาม แล้วนี่โยทกาเขาหายไปไหน ผมไม่เห็นหน้ามาสองสามวันแล้ว”
“โยไปเที่ยวน่ะค่ะ ไปกะทันหันไม่ได้บอกไว้ คุณคะ...คุณท่านกับคุณชัชเกลียดกรรณกับโยมากไหมคะ”
“เขาสองคนไม่ได้เกลียดพวกคุณหรอก เขาเกลียดผม...พวกคุณเลยต้องกลายเป็นเหยื่อ เป็นความผิดของผมเองที่ดึงคุณกับโยให้เข้ามาเจอกับเรื่องแบบนี้”
“กับฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันทนได้ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับโย ฉันคงทนไม่ได้”
“ไม่มีใครทำอะไรลูกสาวคุณได้แน่ๆ หลายครั้งที่โยทำให้ผมเห็นว่าเขาเข้มแข็ง รับมือกับทุกเรื่องได้ดี”
“ฉันก็หวังให้เป็นอย่างนั้นค่ะ” เถกิงยิ้มปลอบใจ กรรณิการ์ได้แต่ยิ้มรับทั้งที่ใจกังวลมาก
บ้านชายป่า เช้าวันใหม่ โยทกาขยับพลิกตัวแล้วร่วงลงกับพื้นพร้อมกับผ้าห่ม “อูย...”
โยทกาขยับลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ เห็นตัวเองนอนอยู่ในบ้านงงว่าตัวเองมาได้ยังไง โยทกามองไปข้างนอกเห็นว่าเช้าแล้ว เสียงประตูด้านบนเปิด โยทการีบลุกคว้ากระเป๋าวิ่งเข้าห้องน้ำทันที