บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 4
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
บ้านวริศรักษ์ แขกทยอยเข้ามาร่วมงาน เถกิงกับกรรณิการ์ในชุดบ่าวสาว ภูมิฐาน สมวัย เดินต้อนรับแขก สีหน้าทุกคนดูยิ้มแย้ม ยินดี คุณผ่องกับเพ็ญศรี ชัชรัณยืนทักทายแขกนักธุรกิจอยู่อีกด้าน แขกเข้ามาไหว้คุณผ่อง
“สวัสดีค่ะคุณผ่อง” คุณผ่องยิ้มรับ
“ถ้าไม่ใช่งานสำคัญ ดิฉันคงไม่มีโอกาสได้พบคุณผ่อง คุณเถกิงครองตัวเป็นม่ายมานาน คุณกรรณิการ์คนนี้คงเป็นคนที่พิเศษจริงๆ ที่ยอมให้คุณเถกิงแต่งงานอีกครั้งได้” คุณผ่องยิ้มแต่เย็นชามาก เพ็ญศรีตอบแทน
“การออกงานบ่อย ๆ อาจจะไม่ได้ช่วยให้รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควรนะคะ”
แขกรีบสะกิดกัน “ดิฉันกับคุณพี่ขอตัวไปคุยกับเพื่อนทางด้านโน้นนะคะ”
แขกทั้งสองคนรีบเดินห่างออกมา
“คุณพี่สติหลุดเหรอคะ ไปพูดชื่นชมเมียใหม่กับแม่ของเมียเก่าแบบนั้น”
“มันเคยปากน่ะ ไปงานใครก็ต้องชมเจ้าของงานสิ ไม่เคยสอพลอพลาดขนาดนี้มาก่อนเลย”
เพ็ญศรีมองไปทางกรรณิการ์ด้วยสายตาเกลียดชัง เพ็ญศรีหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความ
รถแท็กซี่ของสนามบิน เสียงข้อความเข้า อรัญญาหยิบขึ้นมาอ่านอย่างหงุดหงิด
“อีกนานไหมกว่าจะถึงน่ะ”
“เข้าซอยลัดไปอีกสิบนาทีก็ถึงครับ”
รถแท็กซี่เลี้ยวเข้าซอย อรัญญาพิมพ์ข้อความตอบเพ็ญศรี
ภายในซอยบ้านวริศรักษ์ รถของอรัญญาที่กำลังจะวิ่งเข้าไปในซอยด้วยความเร็ว จู่ๆ ก็มีรถวิ่งออกจากซอยตัดหน้ารถแท็กซี่ รถแท็กซี่เบรกสุดตัวจนอรัญญาที่ไม่ทันตั้งตัวหัวกระแทกกับเบาะหน้า ปึ้ก!
“ขับรถยังไงของแก”
“ขอโทษครับ จู่ ๆ คันโน้นก็ขับออกมาตัดหน้า ผมตกใจเลยเหยียบเบรกแรงไปหน่อย”
“งั้นก็รีบไปได้แล้ว”
“ยังไปไม่ได้ครับ”“ทำไม?”
คนขับรถชี้ไปด้านหน้ารถ อรัญญาเห็นว่าเซมกับเจนจันทร์กำลังยืนโวยวายทะเลาะกันที่หน้ารถ ไม่ยอมขยับรถ
“ฉันบอกแล้วว่าอย่าขับเร็ว”
“จะบ่นทำไมนักหนา รำคาญ!”
อรัญญามองอย่างหงุดหงิด “ก็บีบแตรไล่มันสิ”
คนขับรถบีบแตรไม่แรงมาก เป็นจังหวะ ปิ๊น!ปิ๊น!ปิ๊น! แต่เซมกับเจนจันทร์ไม่สนใจจะหันมาด้วยซ้ำ