บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 4 หน้า 5
“ผมคิดว่าคุณจะมีมารยาทมากกว่านี้”
“แล้วคนที่คิดจะฉีกหน้าแม่ฉันในวันที่ท่านแต่งงาน คนแบบนี้คุณจะบอกว่ามีมารยาทเหรอคะ? ตอบฉันสิว่าใช่ไหม!” เพ็ญศรีมองชัชรัณหวังจะเห็นการโต้ตอบ แต่ชัชรัณอึ้ง
“มันก็สาสมกับผู้หญิงสัญชาติปลิง...”
ชัชรัณขัด “คุณยายเรียกหาน้าศรีอยู่ครับ”
“น้าจะสอนให้มันรู้ที่ต่ำที่สูง...”“ผมอยากให้น้าไปหาคุณยาย” เพ็ญศรีมองชัชรัณที่เสียงเริ่มแข็ง เพ็ญศรียังไม่อยากจะยอม
“ตอนนี้เลยครับ” เพ็ญศรีรู้ว่าการทำให้ชัชรัณโกรธไม่ใช่เรื่องดี เพ็ญศรียอมเดินออกไปด้วยอาการไม่พอใจ
ตึกเล็ก คุณผ่องนั่งที่โต๊ะรับแขก มีชุดชาพร้อมกับเครื่องปรุงวางอยู่ที่โต๊ะตรงหน้า สีหน้าคุณผ่องดูปกติมาก
เพ็ญศรีเข้ามานั่งที่พื้นข้างใกล้คุณผ่อง “คุณท่าน ศรีขอโทษค่ะที่เสียรู้นังนั่น”
คุณผ่องเทชาใส่แก้ว “ฉันประมาทที่มองไม่ออก..”
“ศรีก็ไม่คิดค่ะว่ามันจะฉลาดขนาดนี้”
“ไม่ใช่เพราะแม่นั่นฉลาดหรอก แต่เป็นเพราะหล่อน” เพ็ญศรีหลบตาด้วยความอับอาย
คุณผ่อง ยกชาขึ้นมาจิบ “หวังว่าเรื่องวันนี้จะไม่ทำให้ตาชัชมองฉันเป็นคนไร้สาระ รายนั้นรังเกียจเรื่องสาดโคลนแบบนี้ที่สุด”
“สำหรับคุณชัช ไม่ว่าจะผิดหรือถูก คุณชัชก็ต้องยืนข้างคุณท่านอยู่ดี” คุณผ่องยิ้มอย่างยอมรับว่าจริงทุกอย่าง
ในสวน โยทกาเอาเหตุผลมาแจกแจงให้ชัชรัณเข้าใจ
“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราต้องเข้าข้างคนที่เรารัก คุณกับฉันเรามีสิทธิ์ปกป้องคนที่เรารักเท่ากัน แต่ถ้าพวกคุณไม่หยุด ก็อย่าหวังว่าฉันจะยอม!” โยทกาจะไป ชัชรัณคว้าดึงโยทกาเข้ามาปะทะตัวเอง
โยทกาจะสะบัดแต่ชัชรัณจับไว้แน่น โยทกาต้องเงยหน้ามองด้วยสายตากร้าว
“เธอคิดจะก่อกวนคุณยายฉันงั้นเหรอ”
“ฉันรักความสงบสุข แต่ฉันรักความยุติธรรมมากกว่า...ใครดีมาดีกลับ แต่ถ้าร้ายกับแม่ฉัน...”
ชัชรัณมองโยทกาที่สายตายืนยันว่าพร้อมลุยกับทุกคน ชัชรัณตัดบทด้วยการจะไป
“เดี๋ยวค่ะ!”
ชัชรัณชะงัก โยทกาเดินมาดักหน้าอย่างต้องการคำตอบ โยทกามองชัชรัณด้วยความรู้สึกข้องใจ
“คุณสมรู้ร่วมคิดด้วยหรือเปล่า” ชัชรัณนิ่งไม่ตอบ
“ถ้าไม่ตอบฉันจะถือว่าคุณรู้เรื่องนี้นะ”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่...”
“แค่คุณตอบมา” ชัชรัณนิ่งมองสักพัก จะไม่ตอบก็ได้แต่กลับตัดสินใจ “ไม่..”
โยทกาเผลอยิ้มปลื้ม “ฉันเชื่อคุณ” โยทกาจะไป
“ง่ายแบบนี้เลยเหรอ”