บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 4 หน้า 4
เพ็ญศรีพยักหน้าให้น้ำ น้ำพยักหน้ารับคำสั่งแล้วทำท่าเชิญแขกที่กำลังจะเดินเข้ามา ทุกคนมองอย่างสนใจว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร น้ำมาเปิดประตู โยทกาก้าวเข้ามาในชุดสวยยิ้มสวยให้กับทุกคน เพ็ญศรีกับคุณผ่องตะลึง
เถกิง กรรณิการ์ ชัชรัณอึ้งๆ ที่คนพิเศษคือโยทกา โยทกาไหว้สวยงาม
“ดิฉัน โยทกา ลูกสาวของคุณกรรณิการ์ค่ะ” เพ็ญศรีมองไปทางด้านหลังไม่เห็นใครเดินตามมา
“ทำไมถึงเป็นเธอ?” เพ็ญศรีมองไป เห็นคุณผ่องมองว่านี่มันอะไรกัน “มันต้องไม่ใช่...ไม่”
เพ็ญศรีพูดไม่ทันขาดคำ โยทกาก็ปรี่เข้ากอดเพ็ญศรีด้วยสีหน้าปลาบปลื้มมาก
“ขอบคุณคุณเพ็ญศรีกับม.ล.ผ่องมากค่ะ ที่ให้ความกรุณากับคุณแม่และตัวโยให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวทั้งที่โยกับคุณแม่เป็นแค่คนธรรมดา” โยทกาลงไปนั่งที่พื้นตรงหน้าคุณผ่องและไหว้ขอบคุณ โยทกาชื่นชมด้วยความซาบซึ้ง จนคุณผ่องปฏิเสธไม่ออก
“แต่เพราะใจที่เมตตาของคุณผ่องไม่แบ่งชั้นวรรณะ ให้ความเมตตากับเราสองคนแม่ลูก โย...”
เพ็ญศรีเสียงดัง “ไม่ใช่นะคะคุณท่าน”
คุณผ่อง ปรามว่าให้หยุด “เพ็ญศรี”
คุณผ่องจำต้องตามน้ำ “ต่อให้เป็นดินก็สูงค่าเมื่อกลายเป็นเครื่องปั้นได้..มาจากไหนไม่สำคัญเท่าวางตัวให้เหมาะสมกับโอกาสที่ได้รับ วันไหนที่เธอพลาด โอกาสก็จะถูกทำลาย”
โยทกามองตาคุณผ่องด้วยความแข็งแกร่งจนเกือบเป็นท้าทาย โยทกายิ้ม
“โยกับคุณแม่จะรักษาโอกาสนั้นไว้ให้ดีที่สุดค่ะ” โยทกาบอกนิพนธ์ “ดำเนินงานต่อได้เลยค่ะ”
เถกิงกับกรรณิการ์จดทะเบียนสมรส นักข่าวเข้ามา “ขออนุญาตถ่ายรูปครอบครัวด้วยนะครับ”
เถกิง กรรณิการ์เดินเข้ามาหาคุณผ่อง เพ็ญศรีจำต้องตามมา ชัชรัณยังยืนนิ่ง โยทกาเสียงไม่เบา
“ขอเชิญพี่ชัชมาถ่ายรูปรวมครอบครัวด้วยกันนะคะ..พี่ชาย”
โยทกาเข้ามาจับมือชัชรัณจะดึงเข้าไป ชัชรัณอยากจะดึงมือออก
“อยากให้วริศรักษ์ขายหน้าก็เอาเลยค่ะ” โยทกากระซิบ ชัชรัณเห็นสายตาทุกคนที่มองมา
ชัชรัณจนแต้มจำต้องเดินไปถ่ายรูปรวม นักข่าวถ่ายภาพไม่นับ คุณผ่องกับเพ็ญศรีต้องฝืนยิ้ม เถกิงกับกรรณิการ์มองหน้าโยทกา โยทกายิ้มให้ว่าครั้งนี้ปกป้องแม่สำเร็จ
ในสวน โยทกานั่งมองกุหลาบสีขาวในแปลงสวนดูอารมณ์ดีมาก เพ็ญศรีเข้ามาด้วยอาการโมโห
“แกรวมหัวกับนังอรัญญาหลอกฉันสร้างซีนให้แม่แกใช่ไหม!”
โยทกาลุกขึ้นยืนสบตากับเพ็ญศรีด้วยสายตาแบ๊วๆ จงใจกวนประสาท “อรัญญา เขาคือใครเหรอคะ”
เพ็ญศรีเห็นความกวนประสาทของโยทกา อารมณ์ฮีทมาก “คนที่รู้กำพืดของแม่เธอไง”
“ว้าว...ไม่รู้มาก่อนเลยว่าคนในบ้านผู้ดีจะพูดจารุนแรงแบบนี้ นี่คือกำพืดของคุณสินะ”
“นังโยทกา”
“ค่ะ นังเพ็ญศรี” เพ็ญศรีโกรธมากแทบกรี๊ด
“อย่าลามปามคุณน้าของฉัน” ชัชรัณก้าวเข้ามา เพ็ญศรีรีบเข้าไปอยู่ข้างชัชรัณทันทีหวังให้เป็นตัวช่วยเล่นงานโยทกา โยทกาหน้าซื่อ “ฉันเคยถูกสอนว่าเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม คนที่นี่เขาพูดจากันแบบไหน ฉันก็ควรจะพูดแบบเดียวกันไม่ใช่เหรอคะ”