บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 2
ชัชรัณร้องไห้ตอนที่สินีจากไป เถกิงจะแตะเพื่อปลอบโยนแต่คุณผ่องมาขัดจังหวะขวางไว้
“ชัช....พ่อ..”
“สิ่งที่ผมอยากได้จากพ่อไม่ใช่คำขอโทษ แต่ผมอยากให้พ่อกลับมา...ผมต้องการแค่พ่อที่รักผม ครอบครัวที่ทุกคนรักกัน”
ชัชรัณร้องไห้ในความรู้สึกที่เจ็บปวด เถกิงเห็นภาพชัชรัณในวัยสิบขวบซ้อนอยู่กับชัชรัณในวันนี้ ภาพซ้อนของทั้งสองวัยต่างร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “วันนี้...พ่อยังมีโอกาสอยู่ใช่ไหม?”
ชัชรัณร้องไห้อย่างหมดฟอร์มยอมรับกับความโหยหาที่ต้องการพ่อมาตลอดชีวิต เถกิงเข้ากอดชัชรัณด้วยความรู้สึกผิด เสียใจที่ทำให้ชัชรัณต้องทรมานมาตลอด
“ผมอยากให้แม่อยู่ตรงนี้...อยู่กับเรา..อยากให้แม่รู้ว่าพ่อรักแม่ รักผม...แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้ว”
ชัชรัณกอดตอบเถกิง สองพ่อลูกร้องไห้อย่างเปิดใจกอดกันและกันเป็นครั้งแรกที่ได้เข้าใจกันที่สุดในชีวิต
หน้าห้องเถกิง คุณผ่องยืนอยู่หน้าห้อง คุณผ่องสะเทือนใจกับความรู้สึกของชัชรัณกับเถกิง
หน้าตึก บ้านวริศรักษ์ เถกิงกับกรรณิการ์เดินออกมาที่รถ มาลัยตามมาส่ง ชัชรัณตามออกมา
“พ่อ...ผมจะขับรถไปส่ง”
“ชัชอยู่เป็นเพื่อนคุณยายเถอะ ถ้ายังจับเพ็ญศรีไม่ได้ ไม่ควรจะปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียว”
“พ่อยังเจ็บอยู่ ขับเองมันจะไม่ปลอดภัยนะครับ”
“หรือไม่คุณผู้ชายก็น่าจะพักที่นี่ให้ดีขึ้นก่อนนะคะ”
“ผมไม่อยากให้คุณท่านไม่สบายใจ” เถกิงบอกชัชรัณ “ไม่ต้องห่วง พ่อขับไหว”
คนขับรถวิ่งออกมา “คุณผู้ชายครับ ผมจะขับไปให้เองครับ”
“ขอบใจนะ แต่...”มาลัยแทรก “เป็นคำสั่งของคุณท่านค่ะ ถ้าขัดคำสั่งท่านจะคิดว่าคุณผู้ชายไม่รับน้ำใจท่านนะคะ”
เถกิง กรรณิการ์ ชัชรัณอึ้ง เถกิงยิ้ม “ฝากเรียนคุณท่านด้วยว่า ขอบคุณมาก”
คนขับรถเปิดประตูให้กรรณิการ์ เถกิงจะก้าวขึ้นรถตาม ชัชรัณ ยังเก้อเขินนิด ๆ
“พ่อ...ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” เถกิงยิ้มให้ชัชรัณ กรรณิการ์กับมาลัยมองแล้วยิ้มอย่างยินดี
เถกิงตบบ่าเบาๆ อย่างให้กำลังใจ “ชัช...อย่าเพิ่งท้อนะ พ่อเชื่อว่ามันจะต้องมีทางออก”
“บางเรื่องในชีวิตเรามีโอกาสแค่เพียงครั้งเดียว ผมจะไม่ยอมแพ้ครับพ่อ”
สองพ่อลูกยิ้มให้กันกับการเริ่มหันหน้ามาหากันอีกครั้ง