บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 8
เสือนั่งพิมพ์รายงานอยู่ที่เครื่องพิมพ์ดีด แต่ท่าทางไม่ค่อยจะมีกระจิตกระใจนัก สักครู่ก็ดึงกระดาษออกมาขยำทิ้ง จนกระทั่งยักษ์เดินผ่านเฟรมมาเคาะโต๊ะบุ้ยใบ้ให้เสือมองดูอะไรบางอย่าง
ตะวันฉายเดินเข้ามาในออฟฟิศ หน้าตามีรอยแผลจากการถูกชก เสือเห็นตะวันฉายเข้าก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ตะวันฉายไม่พูดอะไรนอกจากยืนจ้องเสือเงียบๆ
เสือค่อยๆยืนขึ้นด้วยความสำนึกผิด “หมวด ลางานไปหลายวันเลยนะครับ” ตะวันฉายยังเงียบ เสือสำนึกว่าตะวันฉายคงรู้ความจริงหมดแล้วแน่นอน “ผมขอโทษ ผมแค่อยากจะช่วยผู้หมวด”
“ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอเสือ ว่าอย่า”
“หมวดครับ หมวดทนแบกรับปัญหาอยู่อย่างนี้ แล้วมันได้อะไรขึ้นมา ไอ้หมอนั่นไม่เคยเห็นหมวดอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ ถ้าหมวดไม่ยอมใช้ไม้แข็งกับเค้าผมว่าเรื่องนี้คงไม่จบลงง่ายๆหรอกครับ”
“แต่คุณก็ไม่ควรจะจัดการกับเค้าด้วยวิธีที่คุณทำลงไป คุณเป็นผู้รักษากฎหมายนะเสือ เราเป็นผู้รักษากฎหมายไม่ใช่เป็นคนร้ายซะเอง”
เสือจนแต้ม ก็ตัดบทเปิดอกยอมรับ… “ผมทำไปแล้ว จะผิดจะถูกยังไงผมก็ทำไปแล้ว ถ้าผู้หมวดไม่ชอบใจ อยากจะต่อยผมก็ได้นะครับ ผมยอมรับผิด” เสือยืดอกเงยหน้ารับการโดนต่อย
ตะวันฉายมองเสือเงียบๆ อารมณ์ว่าคงต่อยแน่ แต่แล้วตะวันฉายก็โกรธไม่ลง เขาถอนใจและบอกกับเสือดีๆ
“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงและอยากจะช่วยผม..เสือแต่ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามีครั้งหน้าอีกผมต่อยคุณจริงๆแน่ และผมจะต่อยตัวผมเองด้วยที่ห้ามคุณไม่ได้” เสือแอบโล่งใจ “ไปทำงานกันเหอะ โจรรออยู่”
“ครับ”
ตะวันฉายเดินนำเสืออกไปจากออฟพิศ เสือหายใจทั่วท้องเดินตามไป
ยักษ์แอบถาม “ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันน่ะหมู่ ผมงงไปหมดแล้วนะทำไมเราซ้อมไอ้บูรพา แล้วผู้หมวดถึงหน้าปูดได้ล่ะ”
“อย่ารู้มากเลยน่า” เสือเดินตามตะวันฉายออกไป ทิ้งให้ยักษ์มองตามไปอย่างข้องใจ
ตะวันฉายกับเสือนั่งรออยู่บนรถ โจรีบเปิดประตูผลุบขึ้นมานั่งบนรถเพราะกลัวคนเห็น “ได้มาสองข่าวๆ ข่าวแรกตอนนี้ป๋ากำลังลำบาก คนที่เคยปล่อยยาให้ตอนนี้เกิดเล่นตัวอะไรขึ้นมาไม่รู้ป๋าเลยหัวปั่นใหญ่เลย”
“ข่าวที่สอง”
“แต่หมวดต้องไม่ลืมสัญญาเรื่องเลี้ยงอาหารเย็นหนูนะ”
ตะวันฉายเซ็ง “ข่าวที่สอง”