บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 6
เช้าวันต่อมา ที่ห้องนอนตะวันฉาย ปืน กุญแจมือ และบัตรตำรวจของตะวันฉายวางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง โทรศัพท์มือถือดังขึ้น ตะวันฉายตื่นขึ้นรับสาย “ฮัลโหล เสือเหรอ.. อะไรนะ ! โอเค จะไปเดี๋ยวนี้” ตะวันฉายวางสาย ตั้งสติอีกสักพักแล้วจึงลุกไปจากเตียง
ที่สวนสาธารณถ เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพกำลังถ่ายรูปศพของสมุนเสี่ยจิว รถมอเตอร์ไซด์ของตะวันฉายแล่นเข้ามาจอด เสือยืนจดรายงานอยู่ยิกๆ
ตะวันฉายเดินเข้ามาสมทบ “ว่ายังไง”
“11มม. ครับ นัดแรกที่ท้ายทอย สองสามที่เบ้าตา หัวใจจุดตายทั้งนั้น ตายมา 2 ชั่วโมงเศษ”
ตะวันฉายขยับลงนั่งดูสภาพศพอย่างพินิจพิเคราะห์ เห็นร่องรอยการถูกซ้อม “ก่อนตายคงโดนมาหนัก”
“แต่ชาวบ้านแถวนี้บอกว่าไม่ได้ยินเสียงปืนไม่ได้ยินเสียงทะเลาะวิวาท เลยไม่แน่ใจว่าโดนฆ่ามาจากที่อื่นรึเปล่า แต่ดูจากรอยเลือดแล้วน่าจะโดนยิงที่นี่”
ตะวันฉายเห็นป้ายชื่อพนักงานที่ติดอกอยู่“นี่มันเด็กที่ไนต์คลับเสี่ยจิวไม่ใช่เหรอ”
“ก็สมเหตุสมผลดีนะหมวด เด็กส่งยาของไอ้หัวจักรไปขึ้นอืดที่เขตเสี่ยจิว และเด็กของเสี่ยจิวก็มาโดนยิงที่เขตไอ้หัวจักร ประกาศศึกชัดเจนดี”
ตะวันฉายเริ่มหวั่นใจ
ไนท์คลับยังไม่เปิดทำการ สมุนคนสำคัญๆในกลุ่ม เช่น นายเสริม บูรพา ชัชชัย ไอ้ปอด ฯลฯ กำลังดูเสี่ยเจริญที่เดินไปเดินมาด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน
“ปากมันบอกว่าจะรอฟังผล แล้วดู! ดูมันทำ มันยิงเด็กเราทิ้งอย่างกับหมูกับหมา ถ้าเป็นพวกสมุนในแก๊งค์ยังพอทำเนา แต่นี่ไอ้คนที่ตายมันก็แค่เด็กทำงานไนท์คลับธรรมดา มันไปรู้ไปเกี่ยวอะไรด้วย งานนี้คุยกับมันอีกครั้งเดียว ถ้าไม่รู้เรื่องก็ให้มันแตกหักกันไปเลย” เสี่ยเจริญหย่อนตัวลงนั่งอย่างฉุนเฉียว วางไม้เท้ากระแทกลงบนโต๊ะ
“ตอนนี้ฉันโทรนัดหมายวันเจรจากับทางมันเรียบร้อยแล้ว มันจำกัดให้มีคนติดตามได้แค่ฝ่ายละห้าคน คุยกันตัวต่อตัวส่วนพวกที่ตามไปให้คอยระวังหลัง ถ้าคุยกันรู้เรื่องก็ดีไป แต่ถ้าไม่…คงต้องแหลกกันไปข้างนึงแน่ๆ”
“นิสัยไอ้หัวจักรป๋าก็รู้ ไอ้ลิ้นสองแฉกนี่ไว้ใจได้ที่ไหนกันผมว่างี้ดีกว่าป๋า เราไปถึงก็เปิดฉากบี้มันก่อนเลยดีกว่าลงมือก่อนได้เปรียบกว่าอยู่แล้ว” ชัชชัยว่า
แต่บูรพาไม่เห็นด้วย “ถ้าทำอย่างนั้นเราจะนัดเจรจาทำไม เท่ากับป๋าหลอกมันออกมาฆ่าชัดๆ แล้วอีกหน่อยใครจะไว้ใจทำการค้ากับเราอีก”
เสี่ยเจริญฟังแล้วก็คิดได้ พยักหน้าอย่างพอใจ พวกสมุนคนอื่นก็ส่งเสียงสนับสนุนกันงึมงำ