บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 6 หน้า 2
ชัชชัยมองเขม่นบูรพา เสียฟอร์มต่อหน้าธารกำนัล ก็ฮึดฮัดยืน “มึงมีสิทธิ์อะไรมาออกความเห็นวะ”
เสี่ยเจริญคว้าไม้เท้าชี้หน้า “ไอ้ชัช! แกนั่นแหละหัดฟังที่มันพูดซะบ้าง แกไม่เห็นหรือไงว่ามันพูดเรื่องจริงอยู่ ไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์พูดเหมือนแก” ชัชชัยอึ้งไป ได้แต่ยอมนั่งลงอย่างเสียมิได้ เสี่ยเจริญหันมาถามบูรพา “ว่าต่อไปบูรพา… ฉันฟังอยู่”
“ที่ไอ้หัวจักรวางเงื่อนไขในการพบกันละเอียดขนาดนั้นเป็นไปได้ทั้งสองทางว่ามันคงตั้งใจเจรจากับเราจริงๆ หรือไม่ก็ต้องการเก็บเรา”
“แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นอย่างไหน”
“วันนัด ถ้าเห็นไอ้หัวจักรมาด้วย ก็แปลว่ามันคิดจะเจรจา แต่ถ้าไม่เห็นมัน เราก็ไม่ต้องลงจากรถ..โทรยกเลิกการนัดหมายได้เลย”
เสี่ยเจริญมองมาที่นายเสริมๆพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เสี่ยเจริญเริ่มครุ่นคิด ชัชชัยหมั่นไส้บูรพาเต็มพิกัด แกล้งลอยหน้าลอยตาเอ่ยขึ้น “เออ ก็เข้าท่าอยู่หรอก แต่ไอ้ที่พูดๆมาเนี่ย แต่ไอ้คนพูดน่ะมันจะทำด้วยรึเปล่าวะ หรือว่าดีแต่ส่งเสียง”
“ไอ้ชัช” เสี่ยเจริญปราม
ชัชชัยแสดงความเป็นลูกผู้ชาย รีบออกตัว “อ๊ะๆ ผมไม่เอาเปรียบหรอกป๋า ถ้ามันกล้าไปผมก็กล้าไป ไม่มีปัญหา แฟร์ๆ อยู่แล้ว”
ทุกคนมองมาที่บูรพาเหมือนรอคำตอบ บูรพามองชัชชัย มองเสี่ยเจริญและตัดสินใจ “ผมไป”
ชัชชัยอึ้งหันไป เสี่ยเจริญหันมาทางบูรพา และเห็นสีหน้าบูรพาเชื่อมั่นก็พอใจ
หลังการประชุมเสร็จสิ้น บูรพาเดินออกมาที่รถเพื่อสตาร์ทเครื่องรอเสี่ยจิว แต่แล้วก็เริ่มผิดสังเกตหันมองไปทางหนึ่ง สักพักก็เห็นโจเดินร่าเริงกระโดดโลดเต้นเป็นสโนว์ไวท์ตามมา หูฟังซาวน์อเบาท์ 75 บาท ปากเคี้ยวหมากฝรั่ง “หวัดดีพี่ชาย เจอกันอีกแล้วนะ” บูรพาไม่สนใจ “พี่ๆ จำหนูไม่ได้เหรอ หนูโจไง ที่คราวก่อนพี่บิดแขนหนูเงี้ยๆ “ โจทำท่าโดนบิดให้ดู “จำได้รึยัง”
“ฮือ”
“พี่ หนูได้ข่าวว่าเค้าจะยิงกันเหรอ ยิงกันที่ไหนพี่ หนูไปดูด้วยได้รึเปล่า”
“จะไปดูทำไม“
“อ้าว ก็แบบ…ผู้หญิงยิงเรือไง ยิงกันที่ไหน ไปยิงด้วย” บูรพาส่ายหน้า เดินหนี โจตามดักหน้าดักหลังพัลวันเหมือนลูกหมา พูดอ้อนเป็นชุด “โธ่พี่ อย่าเล่นตัวน่า พวกเดียวกันบอกกันหน่อยเดะ ยิงกันที่ไหน พี่ไปด้วยรึเปล่า แล้วมีใครไปอีกบ้าง บอกหน่อยน่า.นะพี่ ถ้าหนูไม่รู้ล่ะคืนนี้หนูไม่หลับต้องอกแตกตายแน่ๆเลย”