บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 7 หน้า 3
ตกเย็น ที่มุมหนึ่งบูรพากำลังพักเหนื่อยกับธิชา มีพวกรุ่นพี่ที่เดินผ่านไปส่งน้ำให้ดื่ม
“ขอบคุณครับ”
“พวกรุ่นพี่กับเพื่อนๆฉันเค้าชมคุณกันใหญ่เลยรู้มั้ย บอกว่าเห็นคุณแต่งตัวมาซะหรู ไม่ยักรู้ว่าจะลุยงานขนาดนี้”
“พวกคุณก็ใช่ย่อยนี่น่า ทำงานกันทั้งวันไม่มีบ่นกันเลย” บูรพามองไปที่ทุกคนทำงานกันขะมักเขม้น
“พวกศิลปินไส้แห้งอย่างพวกเราไม่กล้ามีปากมีเสียงกับใครหรอกค่ะ แค่มีงานให้เลี้ยงปากเลี้ยงท้องก็พอใจแล้ว”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั๊ง ดูๆไปพวกรุ่นพี่คุณก็ท่าทางมีฝีมือนี่นา”
ธิชาพยักหน้า “พวกเราส่วนใหญ่ทุกคนมีใจรักด้านนี้จริงๆ แต่ต่อให้ใจรักให้มีฝีมือแค่ไหน แต่ถ้าโชคไม่เข้าข้างมันก็เท่านั้น อย่าหวังจะได้มีผลงานโชว์ในแกลอรี่ดังๆ กับเค้าเลย”
“คุณแคร์ชื่อเสียงด้วยเหรอ”
“ถ้ามันหมายถึงการเป็นยอมรับของใครๆ…ฉันก็แคร์นะ”
บูรพานึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับธิชา “งั้นถ้าเกิดมีอะไรที่คุณชอบ แต่คนอื่น..หรือคนส่วนใหญ่เค้าไม่ยอมรับล่ะขึ้นมา คุณจะทำยังไง”
“ก็แล้วแต่ว่าทำไมเค้าถึงไม่ยอมรับมันล่ะ”
“อาจจะ…เพราะเค้าคิดว่ามันเป็นของไม่ดี หรือเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง”
ธิชาคิดสักครู่ “คุณคงไม่ชอบคำตอบของฉันแน่ๆ เลย” บูรพาลุ้นระลึกว่าธิชาจะตอบว่าอย่างไร “ลงว่าถ้าฉันชอบอะไรแล้ว ฉันไม่เคยเปลี่ยนใจง่ายๆ ต่อให้ใครบอกว่าไม่ดี แต่ถ้าฉันยังเห็นข้อดีของมันอยู่จะกี่ล้านคนมาพูดก็ไม่มีความหมายหรอก”
บูรพาได้ยินคำตอบนั้นแล้วก็อุ่นใจ
ตกกลางคืน คนอื่นๆทยอยกันกลับเกือบหมด เหลือแต่บูรพาที่กำลังช่วยธิชาแขวนภาพไว้กับผนัง โดยมีธิชาคอยจดชาร์จ และแปะสติ๊กเกอร์บอกชื่อรูปแต่ละรูป
บูรพามองความละเอียดอ่อนของภาพธิชาอย่างชื่นชม “คุณน่าจะวาดรูปตัวเองไว้สักรูป ผมจะได้ซื้อเก็บไว้”
“เดี๋ยวก็นอนฝันร้ายหรอกค่ะ”
“ผมซื้อจริงๆนะครับ ผมอยากได้”
ธิชาแอบยิ้มเขิน ก่อนจะพูดออกตัวไปเลี่ยงๆ “เอางี้ดีกว่า คุณให้ฉันวาดรูปคุณก่อน แล้วฉันค่อยจ่ายค่าตัวเป็นรูปฉันบ้าง”
บูรพาหันรูปแนวอีโรติคในมือให้ธิชาดู “ผมต้องถอดเสื้อแบบหมอนี่ด้วยรึเปล่า”
ธิชาขำ “ก็เอาสิ คุณถอดเองก็วาดเองละกันนะฉันไม่เอาด้วยหรอก” บูรพายิ้มจนเกือบจะหัวเราะ ธิชายิ้มตาม “วันนี้คุณดูอารมณ์ดีจัง”
“คุณไม่ชอบเหรอ”
ธิชาเอ่ยอย่างจริงใจ “ชอบสิ ฉันชอบเวลาเห็นคุณยิ้มมันมีชีวิตชีวาดีออก”