บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 7 หน้า 5
“โธ่หมวด ปากท้องต้องมาก่อนสิ ช่วงนี้วุ่นวายจะตายไป ว่าแต่หมวดเหอะ ด่วนจี๋ขนาดนี้ คงต้องเรื่องนายบูรพานั่นอีกแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“เปล่า แต่อยากให้เธอช่วยสืบเรื่องกิจการของเสี่ยเจริญให้ที ฉันอยากรู้ว่าหลังการตายของไอ้หัวจักร ธุรกิจของเสี่ยเจริญจะคืบหน้าไปยังไงบ้าง จะขยายอำนาจไปทางไหน หรือคิดจะทำการอะไรต่อไป”
“อู้ย ไม่ไหวมั๊งหมวด สืบข่าววงในน่ะคอขาดบาดตายเชียวนะ”
เสือเพิ่งปลีกตัวเดินเข้ามาร่วมวงได้ ตะวันฉายย้ำ “แต่งานนี้สำคัญมากนะโจ”
“รู้… แต่มันเกินตัวเข้าใจมั้ย จะให้หนูบุกรังราชสีห์ ได้โดนตะปบเละก็เท่านั้น”
ตะวันฉายคิดสักครู่จับบ่าโจให้ฟังตน “เอางี้ละกัน ฉันจะเพิ่มเงินค่าข่าวให้เธออีกเท่านึงเลยดีมั้ย หรือว่าเธออยากมีเงื่อนไขอะไรพิเศษก็บอกมา ถ้าฉันจัดการให้ได้ก็จะจัดการให้”
“อู้หู เอางั้นเลยเหรอหมวด” โจคิด “ชัวร์รึเปล่า เงื่อนไขเรียกได้กี่ข้อล่ะ”
“อย่าให้มันหลายข้อนักละกัน และต้องเป็นอะไรที่ฉันทำให้ได้นะ”
“โอเค๊ แหม..หนูไม่ขอดาวบนฟ้าหรอกน่า เอาแค่บนบ่าก็พอ…”
ตะวันฉายได้ยินไม่ถนัด “อะไรนะ”
โจยิ้มแล้วเฉไฉ “เปล๊า.. เอางี้ละกัน ถ้าหนูหาข่าวเรื่องนี้ได้สำเร็จนะ หนูไม่ขออะไรมากหรอก แค่ผู้หมวดเลี้ยงอาหารค่ำหนูซักมื้อก็แล้วกัน เอาที่หรูๆนะ ต้องมีวงดนตรีด้วยแล้วก็ต้องมีไฟกะพริบปิ๊บๆด้วยนะ ได้ป่ะ”
ตะวันฉายงง “แค่นั้นน่ะเหรอ”
โจพยักหน้ายืนยัน แค่นั้นก็หวานแล้ว ทำเอาตะวันฉายงุนงงกับเงื่อนไขของโจ
เสือรอตะวันฉายอยู่บนรถอย่างใช้ความคิด สักครู่ก็เห็นตะวันฉายกลับมาขึ้นรถ
“โอเค เรียบร้อย เราไปกันได้แล้ว” เสือยังไม่ยอมออกรถ ท่าทางอึดอัดใจ ตะวันฉายซัก “มีอะไรอีกงั้นเหรอ”
“หมวดครับ ให้โจไปสืบข่าวพวกนี้ ไม่เสี่ยงไปหน่อยหรือครับ”
“มันจำเป็นไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ทำแบบนี้ เราก็คงไม่มีทางรู้ความเคลื่อนไหวของพวกมัน” เสือมอง..อย่างไม่ค่อยเห็นด้วยนัก “มันเป็นงานนะเสือ เรากำลังปฏิบัติหน้าที่กันอยู่”
“ครับผมทราบ และผมก็ทราบด้วยว่าหมวดกำลังปฏิบัติหน้าที่ด้วยความลำบากใจ หมวดรู้ตัวรึเปล่า ตอนนี้ผู้ใหญ่กำลังเพ่งเล็งเราอยู่เพราะงานเราไปไม่ถึงไหน”
“งานทุกอย่างต้องการความชัดเจนเสือ ต้องการคุณภาพ ต้องการเวลาเตรียมงาน มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าเราซี้ซั้ว เริ่มต้นแผนงาน โดยปราศจากข้อมูลที่เพียงพอ ถึงเวลาที่มีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบแทนเราได้เหรอ”
“หมวดแน่ใจนะครับ ว่าที่หมวดหาข่าวจ้าละหวั่นอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะห่วงน้อง….” ตะวันฉายเครียด.. “ผมขอโทษครับหมวด ผมแค่กังวลแทนหมวดเท่านั้นเอง เอางี้ดีมั้ย ผมมีวิธีกันน้องหมวดออกมาจากคดีนี้” ตะวันฉายสนใจฟัง “เรายัดข้อหาเล็กๆให้เค้า แบบว่ามียาเสพย์ติดในครอบครอง หรืออาวุธปืน หรืออะไรก็ได้ ที่มันเป็นคดีเบาๆ หาเรื่องให้เค้าติดคุกสักเดือนสองเดือน กว่าเค้าจะพ้นโทษออกมา เราก็คงจัดการกับเสี่ยเจริญได้แล้ว”