บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 12
ที่ห้องบูรพา บูรพาเดินเข้ามาหยุดดูรูปวาดเรือที่กำลังแล่นไปสู่ทิศตะวันออก แล้วก็ตัดสินใจปลดภาพนั้นออกมา
ธิชานั่งร้องไห้อยู่ในห้อง ท่ามกลางความมืด เธอครุ่นคิดกับสิ่งที่บูรพาพูด
เช้าวันรุ่งขึ้น ธิชาช่วยพยุงตะวันฉายลงมาเดินเล่นที่สนามหญ้า ตะวันฉายนั่งลงพักที่ม้านั่งยาว เขาหันไปมองธิชา และเห็นว่าเธอแกล้งฝืนยิ้มให้เขา จริงๆดูราวกับยังมีเรื่องในใจ
“ความจริงคุณไม่ต้องมาเยี่ยมผมทุกวันก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันภูมิใจซะด้วยซ้ำที่ได้ทำอะไรให้คุณบ้าง”
“ทำไมคุณต้องทำอะไรให้ผมด้วยล่ะ” ธิชาเงียบไป..ไม่สามารถตอบได้ ตะวันฉายเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน “ธิชา ผมกับบูรพาต่างฝ่ายก็ต่างทำตามหน้าที่ของตัวเองถึงผมบาดเจ็บ…แต่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นความผิดอะไรของเค้า” ธิชาละอายใจที่ตะวันฉายล่วงรู้ “ดังนั้นคุณกับผมก็ไม่มีอะไรติดค้างกัน คุณไม่จำเป็นต้องใช้หนี้แทนเค้า”
ธิชาซึม “แต่คุณช่วยเค้า คุณปล่อยเค้าไป…”
ตะวันฉายส่ายหน้า “ผมไม่ได้ช่วยอะไรเค้าธิชา ที่ผมปกปิดเรื่องเค้าไว้ในเวลานี้ ก็เพราะผมต้องการเป็นคนจับเค้ากับมือ…คนอย่างเค้าถ้าไม่เห็นดำเห็นแดง ก็ไม่มีวันยอมรับว่าแพ้…”
“คุณไม่คิดบ้างหรือคะว่าเค้าจะกลับตัว….”
“ผมคิดว่ามันเป็นไปได้ธิชา แต่เวลาหมดลงแล้ว ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ ชื่อของเค้าต้องขึ้นบัญชีจับตายของกรมตำรวจแน่ๆ” ธิชาหน้าสลด “ธิชาถ้าคุณอยากช่วยเค้า ผมว่าคุณควรจะไปเกลี้ยกล่อมให้เขาถอนตัวและหนีไปเสียแต่เดี๋ยวนี้ บางทีถ้าเขาหายไปซะ อะไรๆมันอาจจะดีขึ้น”
“บางทีฉันอาจจะทำได้ไม่สำเร็จ” ตะวันฉายอึ้งฟัง “เพราะชั้นไม่คิดว่าเค้าจะฟังชั้นอีกต่อไป...แต่เพื่อตัวเค้า...ยังไง ชั้นจะพยายามค่ะ”
ตะวันฉายได้ฟังแล้วพยักหน้าแล้วหันไปทางอื่น
ธิชาประคองตะวันฉายกลับมาที่ห้องพัก ตะวันฉายเสียหลักทำท่าจะล้ม ธิชารีบโอบประคองเอาไว้ ในจังหวะเดียวกันเสือกับโจที่กำลังมาเยี่ยมตะวันฉายก็เห็นเข้าพอดี โจมองธิชาอย่างไม่พอใจ
เสือเอ่ยทัก”คุณธิชามาเยี่ยมผู้หมวดหรือครับ”
“ค่ะ เดี๋ยวว่าจะกลับแล้ว” ธิชามองมาที่โจ และก็เห็นสายตาโจมองอย่างไม่เป็นมิตร
โจมองผ่านหน้าต่างห้องพักตะวันฉายลงไปเห็นธิชากำลังเดินกลับไปขึ้นรถ โจแอบยกมือแลบลิ้นปลิ้นตาตามหลังธิชา