บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 12 หน้า 2
“ไม่กี่วันก่อนมีคนกลุ่มหนึ่งไปขู่โจที่ห้องบังคับให้บอกความลับเรื่องบูรพา” เสือนั่งคุยอยู่กับตะวันฉายที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง “โชคดีที่โจหัวไวก็เลยโกหกไปได้เรื่อยเปื่อย ท่าทางพวกนั้นคงคิดว่าบูรพาเป็นสายตำรวจ”
“รู้รึเปล่าว่าพวกไหน”
“คงไม่ใช่พวกเสี่ยเจริญ ไม่งั้นต้องไม่ปล่อยโจไว้แบบนี้แน่”
“ถึงอย่างนั้นก็ยังน่าเป็นห่วง ลงถ้ามันรู้ว่าโจทำงานให้เรา อีกไม่นานคนอื่นก็คงต้องรู้ได้เหมือนกัน
“ผู้หมวดคิดจะให้โจถอนตัวเหรอครับ”
โจได้ยินเข้าก็หูผึ่ง รีบแจ้นมาร่วมวงสนทนาด้วยทันที “เฮ้ย หนูไม่ถอนนะหมวด ถอนแล้วใครจะหาข่าวให้หมวดล่ะ”
“นี่โจ เห็นเธอตั้งใจทำงานฉันก็ดีใจนะ แต่เธอก็น่าจะเป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเองไว้ด้วย งานของฉันมันไม่ได้สำคัญไปกว่าชีวิตของเธอหรอก”
“หมวด…ว่างั้นเหรอ”
“แน่นอนสิ อย่างน้อยฉันก็ถือว่าเธอเป็นน้องเป็นนุ่งคนนึงจะไม่ห่วงได้ยังไง”
เสือหันมาเห็นโจดูผิดหวังไปเล็กๆ…ที่เป็นได้แค่น้อง
เสือนั่งรอโจขึ้นมานั่งบนรถ แต่เสือยังไม่ยอมออกรถ เขารอจนได้จังหวะจึงบอกกับโจ “โจ เรื่องที่ผู้หมวดพูดฉันว่ามันก็มีเหตุผลนะ ถ้าพวกนั้นรู้แล้วว่าเธอเป็นสายตำรวจ อีกหน่อยพวกเสี่ยเจริญก็คงต้องรู้ด้วย”
“ก็ช่างหัวมันประไรเล่า รู้ก็รู้ไปสิ อย่างมากก็โกหกมันไปว่าเข้าใจกันผิด โธ่เอ๊ยรอดมาได้ตั้งหลายงาน ไม่มาตกม้าตายตอนจบหรอกน่า”
“โจ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วนะ มันอันตรายเธอไม่รู้หรือไง ผู้หมวดเค้าเป็นห่วงเธออยู่นะ”
“ก็ดีสิ หัดเห็นคุณค่ากันซะบ้าง”
เสือโกรธจนตะคอกใส่อีกฝ่ายเสียงดัง “เคยคิดบ้างรึเปล่าว่ายังมีคนอื่นที่เค้าเห็นค่าของเธอมากกว่าผู้หมวด แล้วเค้าจะเสียใจขนาดไหน ถ้าเธอเกิดบาดเจ็บ หรือเป็นอะไรไปขึ้นมา เคยคิดบ้างรึเปล่า”
โจงง “ทำไมต้องตะคอกขนาดนี้ด้วย...นี่ชั้นถามหน่อยเหอะ ใครจะมาสนอะไรฉันขนาดนั้น” เสือขยับจะบอกว่าฉันไง…แต่ก็ลังเล โจย้ำ “เห็นมั้ย...ไม่มีหรอก...”
เสือสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไป
เจิมฉัตรสวมเน็ตและแว่นดำกำลังนั่งหันรีหันขวางด้วยความระแวงพลางคุยกับทัศน์ที่กำลังนั่งละเลียดไอศครีมพลางอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“ชัชชัยมาไม่ได้ ช่วงนี้ป๋ากำลังจะสืบสาวเรื่องบูรพาเค้ากลัวว่าป๋าจะสืบเรื่องของเค้าด้วย”
“ถึงขนาดไม่กล้าใช้โทรศัพท์นี่ก็เว่อร์ไปหน่อยนะ” เขามองเจิมฉัตรและนึกขำ เอื้อมมือไปดึงแว่นดำออก “ยิ่งคุณใส่ไอ้พวกนี้ยิ่งเป็นเป้าสายตาคนแค่นั่งดีๆอย่าล่อกแล่กก็พอแล้ว”